31 ನೇ ಜನವರಿ, 1998 ಬೆಳಿಗ್ಗೆ 10.00 ರ ಸಮಯ, ಮನೆಯ ಫೋನ್ ಬಡಬಡನೆ ಬಡಿದುಕೊಂಡಿತ್ತು. ರಿಸೀವರ್ ಕಿವಿಗಿಟ್ಟ ನನಗೆ "ನಿಮ್ಮ ತಂದೆಯನ್ನು ಮಂಡ್ಯದ ದೊಡ್ಡಾಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಅಡ್ಮಿಟ್ ಮಾಡಿದ್ದೇವೆ, ಬೇಗ ಬನ್ನಿ" ಎನ್ನುವ ಆತಂಕದ ಧ್ನನಿಯೊಂದು ಅಪ್ಪಳಿಸಿತ್ತು. ಅಲ್ಲೆ ಸಂಬಂಧಿಕರೊಬ್ಬರ ಆಟೊರಿಕ್ಷಾದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಅಕ್ಕನೊಡನೆ (ನಾನು ತಾಯಿಯನ್ನು ಹಾಗೆಂದು ಕರೆಯುತ್ತೇನೆ) ಗಾಬರಿಯಿಂದ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ತೆರಳಿದರೆ ಅಲ್ಲಿ ಯಾವ ವಾರ್ಡುಗಳನ್ನು ತಡಕಾಡಿದರೂ ಅಣ್ಣ ಕಾಣದ ಕಾರಣ ಅವರು ಕೆಲಸ ಮಾಡುತಿದ್ದ ಸೂನಗಹಳ್ಳಿಯ ಸರ್ಕಾರಿ ಪ್ರೌಢಶಾಲೆ ಕಡೆ ಅದೆ ಆಟೊದಲ್ಲಿ ಇನ್ನೂ ಗಾಬರಿ, ಭಯ, ಆತಂಕದಲ್ಲೆ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಊರಬಳಿ ಹೋಗುವಾಗ 10.45 ರ ವೇಳೆಗೇ ಶಾಲಾಮಕ್ಕಳು ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಗುಂಪುಗುಂಪಾಗಿ ದುಃಖಪೂರಿತವಾಗಿ ಆತಂಕದಿಂದ ಚರ್ಚಿಸುತ್ತಾ ನಡೆದು ಬರುತ್ತಿದ್ದನ್ನು ಗಮನಿಸಿದ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸು ಕೆಟ್ಟದ್ದನ್ನು ಊಹಿಸಿಯೇ ಬಿಟ್ಟತ್ತು. ತಕ್ಷಣ ಆಟೊ ನಿಲ್ಲಿಸಿ ಭಯದ ಅಳುಕಿನಲ್ಲೆ ಇಷ್ಟು ಬೇಗ ಏಕೆ ಶಾಲೆ ಬಿಟ್ಟಿತು ಎಂದು ಕೇಳಿದೆ. "ನಮ್ ಸ್ಕೂಲ್ನ ಮಾಯಿಗಯ್ಯ ಮೇಷ್ಟ್ರು ಸತ್ತೋದ್ರು" ಎನ್ನುವ ಬರಸಿಡಿಲನ ಸುದ್ದಿಯನ್ನು ಎದೆಗೆ ಇರಿದರು. ಮುಂದಿನ 15-20 ನಿಮಿಷದ ನಡು ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿನ ಅಕ್ಕನ-ನನ್ನ ಗೋಳು ಅರಣ್ಯರೋದನವಾಗಿತ್ತು.
ಮೈಸೂರಿನ ಮಾನಸ ಗಂಗೋತ್ರಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಥಮ ವರ್ಷದ ಎಂ.ಎ ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ನಾನು ವಾರಾಂತ್ಯ ರಜೆಗೆಂದು 30 ರ ಶುಕ್ರವಾರ ಸಂಜೆ ಊರಿಗೆ ತೆರಳಿದ್ದೆ. ಅದೇ ತಾನೆ ಕೆಲಸದಿಂದ ಹಿಂದಿರುಗಿದ್ದ ಅಣ್ಣನೊಡನೆ ಲೋಕಾಭಿರಾಮವಾಗಿ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾ ಕುಳಿತಿದ್ದೆ. ರಾತ್ರಿ ಮೀನಿನ ಸಾರಿನ ಊಟ ಮಾಡುವಾಗ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಅಣ್ಣ ಎದೆಯಲ್ಲಿ ಸಂಕಟ ಎಂದು ಹೇಳಿ ಕೆಲಹೊತ್ತಿನ ನಂತರ ಎದೆ ನೋವು ಎಂದು ಗ್ಯಾಸ್ಟ್ರಿಕ್‌ ಸಮಸ್ಯೆಗೆ ಟ್ಯಾಬ್ಲೆಟ್‌ ತಗೊಂಡು ನೀರು ಕುಡಿದು ಮಲಗಿದರು. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಎಂದಿನಂತೆ ಬೆಳಗಿನ ತರಗತಿ ಎಂದು 7 ಗಂಟೆಗೆ ಮನೆ ಬಿಟ್ಟವರು ವಾಪಸ್ಸು ಮಧ್ಯಾಹ್ನ12 ಗಂಟೆಗೆ ಮನೆಗೆ ಬಂದಿದ್ದು ಹೆಣವಾಗಿ !!!
ಇಂದಿಗೆ ನಾನು ನನ್ನ ಅಣ್ಣನನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡು 20 ವರ್ಷ! ಇದನ್ನು ಬರೆಯುತ್ತಿರುವ ಈ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲೂ ನನ್ನ ಅವರೊಡನಿನ 23 ವರ್ಷ, 11 ತಿಂಗಳು 12 ದಿನಗಳ ಅವಿನಾಭಾವ ಸಾಂಗತ್ಯದ ನೆನಪುಗಳನ್ನು ನೆನದು ಕಣ್ಣಾಲಿಗಳು ತೇವವಾಗುತ್ತಿವೆ !
ನನ್ನ ಅಣ್ಣ ಯಾವುದೆ ದೊಡ್ಡ ಹುದ್ದೆಯಲ್ಲಿರಲಿಲ್ಲ. ಯಾವ ಮಹಾನ್ ವ್ಯಕ್ತಿಯೂ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಶಿಕ್ಷಣ ಇಲಾಖೆಯಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯ ಗುಮಾಸ್ತರಾಗಿದ್ದವರು.
But he was very good Human Being and a responsible father.
ನನ್ನೊಳಗೆ ಮಾನವೀಯ ಮೌಲ್ಯಗಳ ಬೀಜ ಬಿತ್ತಿದವರು. ಸ್ವಾಭಿಮಾನದ ಗಿಡ ನೆಟ್ಟವರು. ಅಸಾಧಾರಣವಾದುದನ್ನು ಸಾಧಿಸುವ ಛಲ ತುಂಬಿದವರು. ನೊಂದವರ ಕಣ್ಣೀರು ಒರೆಸುವ ದೀಕ್ಷೆ ಕೊಟ್ಟವರು. ಅನ್ಯಾಯ ಕಂಡಾಗ ಸಿಡಿದೇಳುವ ಶಕ್ತಿ ತುಂಬಿದವರು. ಎಲ್ಲಕ್ಕಿಂತ ಅರ್ಥಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಬದುಕುವ ಮಹಾಪಾಠ ಕಲಿಸಿಕೊಟ್ಟವರು.
ಸಧ್ಯದ ನನ್ನ ಪ್ರತಿ ಕ್ಷಣದ ಕ್ರಿಯೆಗೆ ಅವರ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ಹೀಗೆ ಇರುತ್ತಿತ್ತೋ ಏನೊ ಎಂದು ಭಾವಿಸುವಷ್ಟು ಅಥವಾ ಭ್ರಮಿಸುವಷ್ಟು ಅವರು ನನ್ನನ್ನು ಆವರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಅವರೊಡನಿನ ನೆನಪಿರುವ ಅಷ್ಟೂ ಕಾಲವೂ ಒಂದು ಪಾಠವಾಗಿತ್ತು ಅಥವಾ ಅದೊಂದು ನನ್ನ ಕಲಿಕಾ ಪ್ರಯೋಗಶಾಲೆಯಾಗಿತ್ತು.
ಅದು ನಾನು ಎರಡನೆ ತರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಇದ್ದ ಸಮಯ. ಅವರ ಜೇಬಿನಿಂದ ಎರಡು ರೂಪಾಯಿ ಕದ್ದು ನನ್ನಿಷ್ಟದ ಬಿಸ್ಕೆಟ್ ತಿನ್ನುವಾಗ ಸಿಕ್ಕಿಕೊಂಡಿದ್ದು, ದನಕ್ಕೆ ಬಡಿದ ಹಾಗೆ ಅವರಿಂದ ಬಡಿಸಿಕೊಂಡ ನೆನಪು ಈಗಲೂ ಇದೆ. ಸಂಜೆ ಮನೆಗೆ ಬರುವಾಗ ಅದೆ ಬಿಸ್ಕೆಟ್ ತಂದು ನನ್ನ ಮಂದಿಟ್ಟು ನಿನಗೆ ಬೇಕಾದ್ದು ಸಿಕ್ಕೆ ಸಿಗುತ್ತದೆ, ಸ್ವಲ್ಪ ತಡವಾಗುತ್ತದೆ, ತಾಳ್ಮೆ ವಹಿಸು ಎಂದು ಆಗ ಹೇಳಿದ ಅವರ ಮಾತು ಈಗಲೂ ನನ್ನ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಹಾಸುಹೊಕ್ಕಾಗಿದೆ.
ಹತ್ತು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಈ ಬಗ್ಗೆ ಬರೆದ "ಅಣ್ಣ, ಬಿಸ್ಕಟ್ ಮತ್ತು ನಾನು" ಎನ್ನುವ ಕವಿತೆಯ ಕೊನೆಯ ಎರಡು ಸಾಲು ಈಗಲೂ ಕಾಡುತ್ತವೆ.
"ಹಳೆಯ ಅಲ್ಮೆರಾದಲ್ಲಿ ಅಣ್ಣನ ಹೆಗಲ ಮಾಸಲು ಬ್ಯಾಗು,
ಅದರ ಬಿಸ್ಕೆಟ್ಟಿನ ವಾಸನೆ ದಟ್ಟವಾಗಿದೆ"
ನಮ್ಮ ಊರಿನ ಸಮೀಪದಲ್ಲಿ ಹರಿಯುವ ದೊಡ್ಡ ಕಾಲುವೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿ ಭಾನುವಾರ ಈಜುವ ಖಯಾಲಿ ನನ್ನದು. ನನ್ನ ಸುರಕ್ಷತೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಸದಾ ಗಾಬರಿಯಾಗುತ್ತಿದ್ದ ಅಣ್ಣ ಅದೆಷ್ಟೊ ಬಾರಿ ಈಜಲು ಹೋಗಕೂಡದೆಂದು ಕಟ್ಟಪ್ಪಣೆ ಮಾಡಿದ್ದರೂ ನನ್ನ ಗೆಳೆಯರ ಬಳಿ ನಾನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಈಜುವುದನ್ನು ಕೇಳಿ ತಿಳಿದು ನನಗೆ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸಿದ ದಿನಗಳು ಮೆರೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ.
ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಶಾಲಾ ಹಂತದಲ್ಲಿ ಎಮ್ಮೆ ಮೇಯಿಸುವುದು ನನ್ನ ಅಚ್ಚುಮೆಚ್ಚಿನ ಕೆಲಸವಾಗಿದ್ದನ್ನು ಕಂಡು ಎಲ್ಲಿ ಇದರಲ್ಲೆ ಉಳಿದುಬಿಡುವನೊ ಎಂದು ಅದನ್ನು ಮಾರಿದ್ದು ಅವರು ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಕಂಡ ಕನಸು ಎಷ್ಟೊಂದು ಉನ್ನತವಾಗಿತ್ತು ಎಂಬುದನ್ನು ನಿರೂಪಿಸುತ್ತದೆ. ಎಷ್ಟೊ ಬಾರಿ ಅದೆ ನನಗೆ driving force ಆಗಿ ಈಗಲೂ ಶಕ್ತಿ ತುಂಬುತ್ತದೆ.
ಒಂಬತ್ತು ಜನರ ದೊಡ್ಡ ಕುಟಂಬ ನಿಭಾಯಿಸಲು ಇದ್ದ ಸಣ್ಣ ನೌಕರಿಯಲ್ಲಿನ ಆದಾಯ ಸಾಲದೆಂದು ನಮ್ಮದೆ ಎಂದು ಇದ್ದ ತುಂಡು ಗದ್ದೆಯಲ್ಲಿ ವ್ಯವಸಾಯ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ, ರಾತ್ರಿಯ ವೇಳೆ ಗದ್ದೆಗೆ ನೀರು ಹಾಯಿಸಲು ತೆರಳುತ್ತಿದ್ದ ಅಣ್ಣನಿಗೆ ನಾನೂ ಬರುವೆ ಎಂದರೆ ಈ ಕಷ್ಟದ ಜೀವನ ನನಗೆ ಸಾಕು ಎಂದು ಹೇಳಿ ಒಬ್ಬರೆ ತೆರಳುತ್ತಿದ್ದನ್ನು ನೆನದರೆ ಕರುಳು ಕಿವುಚಿದಂತಾಗುತ್ತದೆ.
ಈ ಸಂಭಾಷಣೆಯ ನೆನಪಿನ್ನೂ ಹಸಿರಾಗಿದೆ.
ದೆಹಲಿಯ ಜವಹರಲಾಲ್ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯದಲ್ಲಿ ಸೀಟು ಸಿಕ್ಕುತ್ತದೆ ಎಂದು ನಾನಂದೆ.
ಅಲ್ಲಿ ಏನು ಓದುವುದು ? ಅಣ್ಣ ಕೇಳಿದರು.
ಎಂ.ಎ ಇಂಗ್ಲಿಷ್, ಅಂದೆ ನಾನು.
ಮೈಸೂರಿನಲ್ಲಿ ಏನು ಓದುವುದು, ಅವರು ಕೇಳಿದರು.
ಎಂ.ಎ ಇಂಗ್ಲಿಷ್, ಎಂದು ಉತ್ತರಿಸಿದೆ ನಾನು.
ಇಲ್ಲೂ ಅದೆ ಅಲ್ಲವೆ ಓದುವುದು, ಇಲ್ಲಿಯೆ ಸೇರು. ಅಣ್ಣ ಎಂದರು. ನಾನು ಮೌನಿಯಾದೆ.
ಅವರು ಸತ್ತಾಗ ನನಗನ್ನಿಸಿತು-ಪ್ರಾಯಶಃ ಇನ್ನು ಐದು ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ಅವರು ಇಲ್ಲವಾಗುತ್ತಾರೆ ಎಂದು ಅವರಿಗೆ ಅನ್ನಿಸಿದ್ದಿರಬೇಕು- ಎಂದು.
ಈಗಲೂ ನೆನಪಿದೆ.
ಅಣ್ಣನ ಮರಣದ ನಂತರದ ನನ್ನ ದೈನೇಸಿ ಬದುಕಿನ ಆಟ. ಎಂ.ಎ ಯನ್ನು ಅರ್ಧಕ್ಕೆ ಬಿಟ್ಟದ್ದು, ಮತ್ತೆ ಮಾರನೆಯ ವರ್ಷ ಎರಡೂ ವರ್ಷಗಳ ಪರೀಕ್ಷೆಯನ್ನು ಕಟ್ಟಿ ಪಾಸು ಮಾಡಿಕೊಂಡದ್ದು, ಮಂಡ್ಯದ ಕಾನೂನು ಕಾಲೇಜಲ್ಲಿ ಉಪನ್ಯಾಸಕನಾಗಿ ಒಂದೇ ದಿನ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿ ಬಿಟ್ಟದ್ದು, ಪತ್ರಿಕೆಯೊಂದರಲ್ಲಿ ಪತ್ರಕರ್ತನಾಗಿ ಸೇರಿ ಒಂದೇ ತಿಂಗಳಿಗೆ ಅದನ್ನೂ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದು, ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಸಿಟಿ ಬ್ಯಾಂಕಿನಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ದಕ್ಕಿಸಿಕೊಂಡು ಕೆಲವೇ ದಿನಕ್ಕೆ ಅದಕ್ಕೂ ವಿದಾಯ ಹೇಳಿದ್ದು,, ಎಲ್ಲಾದರೂ ಸೇಲ್ಸ್ ಬಾಯ್ ಆಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಲು ಸಿದ್ದವಿದ್ದದ್ದು, ಸಾಹಿತ್ಯದಲ್ಲಿ ಸಂಶೋಧನೆ ಮಾಡಲು ವಿದೇಶಿ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯದ ಅವಕಾಶವನ್ನು ದೂಡಿದ್ದು, ದೊಡ್ಡ ಕುಟುಂಬದ ಹೊರೆ ಹೊರಲು ಏನೆಲ್ಲಾ ಆಟ. ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಎಂ.ಎ ಮಾಡಿದ್ದೇನೆ ಎನ್ನುವ ಅಹಂ ಬಿಸಾಡಿ ಅನುಕಂಪದ ಹುದ್ದೆಗೆ ಕೊನೆಯ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಅರ್ಜಿ ಸಲ್ಲಿಸಿದ್ದು.. ಶಿಕ್ಷಣ ಇಲಾಖೆಯ ಡಯಟ್ ಮಂಡ್ಯದಲ್ಲಿ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ್ದು..
ಅಬ್ಬಾ..!!
ಧುತ್ತನೆ ಬಂದರೆಗುವ ಸಾವು ಏನೆಲ್ಲಾ ಎಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಧಾವಂತಗಳನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿಬಿಡುತ್ತದೆ. ಅದೆಷ್ಟೊ ಯುವಕ-ಯುವತಿಯರ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಹೀಗೆ ಆಗಿರುತ್ತದೆ. ಇದೊಂದು ಚಕ್ರ ಅಚಾಮಕ್‌ ಆಗಬಹುದು ಕೂಡ. ಸಂಗಾತಿ ಮತ್ತು ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಹೊರಜಗತ್ತಿನ ಪರಿಚಯ ಮಾಡಿಕೊಡದೆ ಹೋದರೆ ಇಂತಹ ಸಂದರ್ಭವನ್ನು ಮಾತ್ರವಲ್ಲದೆ ಭವಿಷ್ಯವನ್ನೂ ನಿಭಾಯಿಸುವುದು ಕಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ. ನನ್ನ ಸುತ್ತಮುತ್ತಾ ಹೀಗೆ ಆದಾಗ ನನ್ನ ಅಗತ್ಯ ಕಂಡಲ್ಲಿ ನಾನು ಕೂಡಲೆ ಧಾವಿಸುತ್ತೇನೆ ಒಂದಷ್ಟು ಧೈರ್ಯ ತುಂಬಲು.
ಇದೆಲ್ಲದರ ನಡುವೆ ಅಣ್ಣ ಸತ್ತು ಇಪ್ಪತ್ತಾಯಿತು ಎಂದೆನಿಸುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಇಲ್ಲೆ ಎಲ್ಲೊ ಪಕ್ಕ ನಿಂತು ನನ್ನನ್ನು ನಿರ್ದೇಶಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎನಿಸುತ್ತದೆ. ನನ್ನ ಪ್ರತಿ ಸರಿ ಹೆಜ್ಜೆಯ ಜೊತೆಗಿದ್ದಾರೆ ಹಾಗೂ ಪ್ರತಿ ತಪ್ಪು ಹೆಜ್ಜೆಯಲ್ಲೂ ಎಚ್ಚರಿಸುತ್ತಾರೆ ಅನ್ನಿಸುತ್ತದೆ.
ಕನಸುಗಳು ಸಾಕಷ್ಟಿವೆ. ಕನಸುಗಾರ ನಾನು. ಅನುಷ್ಟಾನಿಸದೆ ಅಲ್ಲೆ ನಿಲ್ಲಲೊಲ್ಲದು ನನ್ನ ಮನಸ್ಸು. ಬದುಕುತ್ತೇನೆ, ಅತ್ಯಂತ ಅರ್ಥಪೂರ್ಣವಾಗಿ ನನ್ನ "ಅಣ್ಣನ ನೆನಪಿನಲ್ಲಿ..."
31.01.2018. -ಪ್ರಸನ್ನಕುಮಾರ್ ಕೆರಗೋಡು
%20(12).jpeg)
