ಯುವಜನತೆಯೂ....ಪರಿಸರ ಪ್ರಜ್ಞೆಯೂ...

ಯುವಜನತೆಯೂ...ಪರಿಸರ ಪ್ರಜ್ಞೆಯೂ.

ಯಾಕೊ ಪರಿಸರ ದಿನದ ಗುಂಗಿನಲ್ಲಿರುವ ಈ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ನನಗಿಷ್ಟವಾದ ಈ ಕೆಳಗೆ ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸಿರುವ ಎರಡು ಕವಿಸಂತರುಗಳ ಪ್ರಖ್ಯಾತ ಸಾಲುಗಳು ಎಡೆಬಿಡದೆ ಕಾಡುತ್ತಿವೆ.

....ಪ್ರಕೃತಿ ದೇವಿಯ ಸೊಬಗು ದೇಗುಲದಿ,
ಆನಂದವೇ ಪೂಜೆ, ಮೌನವೇ ಮಹಾ ಸ್ತೋತ್ರ

ತನ್ನನ್ನು ಜನ್ಮಿಸಿದ ತನಗೆ ಮನದೊಳಗಣ ಅಕ್ಷರದ ಮಹಾದೀಕ್ಷೆಯ ಧ್ಯಾನ ದಯಪಾಲಿಸಿದ ಕವಿಶೈಲದಲ್ಲಿ ನಿಂತು ಪ್ರಾಯಶಃ ಕವಿ ಸಂತ ಕುವೆಂಪು ಈ ಸಾಲುಗಳನ್ನು ಬರೆದಿರಬೇಕು. ಪ್ರಕೃತಿ ದೇಗುಲವಾಗಿದೆ, ಅದು ಸೊಬಗನ್ನು ಮೈದುಂಬಿಕೊಂಡಿದೆ, ಅದರಿಂದ ಆನಂದವಾಗಿದೆ, ಆ ಆನಂದವೇ ಪೂಜೆಯಾಗಿದೆ, ಅಲ್ಲಿನ ಮೌನವೇ ಮಹಾ ಸ್ತೋತ್ರವಾಗಿದೆ ಅವರಿಗೆ.

......well pleased to recognise
In nature and the language of the sense
The anchor of my purest thoughts, the nurse,
The guide, the guardian of my heart, and soul
Of all my moral being.

ಇಂಗ್ಲೇಡಿನ ಪ್ರಕೃತಿ ಕವಿ ವಿಲಿಯಂ ವರ್ಡ್ಸ್ ವರ್ತ್ ನ "ಟಿಂಟರ್ನ್ ಅಬ್ಬಿ" ಎನ್ನುವ ಈ ಕವಿತೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಕೃತಿಯಲ್ಲಿ ಕವಿ ಅವನ ಪವಿತ್ರ ಆಲೋಚನೆಗಳ ಆಧಾರವನ್ನು ಕಂಡುಕೊಂಡಿದ್ದಾನೆ, ಅಷ್ಟೆ ಅಲ್ಲ, ತನ್ನ ಹೃದಯದ ದಾದಿಯನ್ನು, ಮಾರ್ಗದರ್ಶಕನನ್ನು, ಮಹಾ ಪೋಷಕನೋರ್ವನನ್ನು ಹಾಗೆಯೇ ತನ್ನ ನೈತಿಕ ಪ್ರಜ್ಞೆಯ ಆತ್ಮವನ್ನೂ ಕೂಡ.

ಅಪ್ಪಟ ಹಸಿರಿನ ವೈಭವ ಮತ್ತು ಆತ್ಮ ಸಾಕ್ಷಾತ್ಕಾರದ ಜ್ಞಾನದೋದಯ ಮಾಡಿಸುವ ಈ ಕವಿತೆಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣುವ ಅಥವಾ  ಸ್ವಾಭಾವಿಕ ಮತ್ತು ಭೌತಿಕ ಜಗತ್ತನ್ನು ನಿಸರ್ಗ ಅಥವಾ ಪ್ರಕೃತಿ ಎಂದು ನನ್ನ ಸುತ್ತಲಿನ ಪರಿಸರವನ್ನು ಪರಿಗಣಿಸಿ ಕರೆಯುವಾಗ ಯಾಕೊ ಇಂದು ನನಗೆ ಅಳುಕಾಗುತ್ತದೆ. ನನ್ನೊಳಗಿನ ನೈತಿಕ ಪ್ರಜ್ಞೆ ತಾಕಾಲಾಟಕ್ಕೊಳಗಾಗುತ್ತದೆ.

ಬಾಲ್ಯದಿಂದಲೂ ನನ್ನೂರಿನ ಹಸಿರ ಗದ್ದೆಗಳಲ್ಲಿ,  ಹಸಿರಿನ ಅಗಲವಾದ ಎಲೆಗಳನ್ನೂ ಮರೆಮಾಚಿದ್ದ ಕೆಂಡದಂತ ಕೆಂಪಿನ ಮುತ್ತುಗದ ಹೂವುಗಳನ್ನು ಆಯ್ದು-ಆಟವಾಡಿ, ಅದೆಷ್ಟೊಂದೊ ಮರಗಳ ನಡುವೆ ಹರಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಒಂಬತ್ತನೆ ನಾಲೆಯ "ದೊಡ್ಡಕಾಲುವೆ"ಯಲ್ಲಿ ಗೆಳೆಯರೊಡನೆ ಜೂಟಾಟವಾಡಿ, ಈಜಾಡಿ, ಊರಿನ ದೊಡ್ಡ ಕೆರೆಗೆ ವಾರಾಂತ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಎಮ್ಮೆಗಳನ್ನು ಮೇಯಲು ಬಿಟ್ಟು ನೈಸರ್ಗಿಕ ತೆಪ್ಪಗಳೊಡನೆ ತೇಲಿ, ನನ್ನ ಬಾಲ್ಯದ ಪ್ರತಿಮೆಗಳೇ ಆಗಿಹೋಗಿದ್ದ ಹತ್ತಿ-ಹುಣಿಸೆಮರಗಳ ನೆರಳಲ್ಲಿ ಗೆಳೆಯರೊಡನೆ ಹರಟೆಹೊಡೆದು, ಬೂರುಗದ ಮರಹತ್ತುವಾಗ ಜಾರಿ ೧೨-೧೩ ಅಡಿಗಳ ಎತ್ತರದಿಂದ ಕೆಳಗೆ ಬಿದ್ದು ಬೆನ್ನು ನೋವು ತಂದುಕೊಂಡ ಅಥವಾ ಇಂತಹ ಅದೆಷ್ಟೋ ಹಸಿರ ನಡುವಿನ ನೆನಪುಗಳನ್ನು ಈಗ ನೆನಪುಗಳನ್ನಾಗಿ ಮಾತ್ರವೇ ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಿದೆ. ಸಧ್ಯ ಅವುಗಳೆಲ್ಲದರ ಕಡೆ ಒಮ್ಮೆ ಹೋಗಿ ನೋಡಿದರೆ  ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಬೇನೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಆ ದಿನಗಳ ನೆನಪುಗಳ ಹಸಿರೂ ಮಾಯವಾಗಿ ಅಲ್ಲಿನಂತೆಯೆ ಬೋಳಾಗಿ ಬೆಂಗಾಡಾಗುವ ಅನುಭವವಾಗುತ್ತದೆ.

ನನಗೆ ಪ್ರಕೃತಿ ಎಂದರೆ ಅನೂಹ್ಯ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ, ಶಕ್ತಿ, ಬೆಳಕು, ಕಾವ್ಯ, ವೈಭವ, ಸರಳತೆ, ಬದ್ದತೆ, ಶಿಸ್ತು, ಹಸಿವು-ದಾಹ, ತೃಪ್ತಿ, ತಾಳ್ಮೆ, ತಾಯ್ತನ ಮತ್ತು ಪ್ರೀತಿ‌. ಮತ್ತು ಅಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಸ್ವಲ್ಪವೆ ಸಿಟ್ಟು ಕೂಡ ಕಾಣಿಸುತ್ತದೆ. ಅದೂ ಕೂಡ ಸಾತ್ವಿಕ ಸಿಟ್ಟು.

ಪ್ರೀತಿ ಇಲ್ಲದ ಮೇಲೆ..
ಹೂವು ಅರಳೀತು ಹೇಗೆ ?
ಮೋಡ ಕಟ್ಟೀತು ಹೇಗೆ ?
ಹನಿಯೊಡೆದು ಕೆಳಗಿಳಿದು
ನೆಲಕ್ಕೆ ಹಸಿರು ಮೂಡೀತು ಹೇಗೆ ?"

ಕವಿ ಜಿ.ಎಸ್.ಎಸ್ ರ ಈ ಗೀತೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರೀತಿ ಎನ್ನುವ ಪ್ರತಿಮಾ ಸ್ವರೂಪದ ಭಾವವನ್ನು ಕವಿ ಪ್ರಕೃತಿಯ ಅನನ್ಯ ಕಾಣಿಕೆ ಎಂದೇ ಭಾವಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಅದಿಲ್ಲಿ ನಿಚ್ಚಳವಾಗಿ ವೇದ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ.

ಹೀಗೆ ಪ್ರಿತಿಯನ್ನು ಬೇಷರತ್ ಆಗಿ ನೀಡುವ ಹಸಿರಿನ ಸ್ಥಿತಿಗತಿ ಸಧ್ಯ ಭೂಮಿಯ ಮೇಲೆ ಆತಂಕದಲ್ಲಿದೆ ಎನ್ನುವುದು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ತಿಳಿದಿದೆ. ಪ್ರಕೃತಿಯ ಜೊತೆಗಿನ ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಅವೈಜ್ಞಾನಿಕ ನಡವಳಿಕೆಯಿಂದಾಗಿ ಹಸಿರಿನ‌ ಪ್ರದೇಶವೆಲ್ಲವೂ ಬರಡು ಪ್ರದೇಶವಾಗುತ್ತಿವೆ.

ಕಾಲ ಮತ್ತು ಋತುಗಳ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಅಲ್ಪ ಪ್ರಮಾಣದ ವ್ಯತ್ಯಾಸಗಳ ಜೊತೆಗೆ ನಾವು ಪ್ರಾಕೃತಿಕವಾದ ಅದೆಷ್ಟೊ ವೈಪರೀತ್ಯಗಳನ್ನು ಕಾಣುವಂಥಾಗಿದೆ. ಜಗತ್ತಿನಾದ್ಯಂತ ತಾಪಮಾನ ಏರಿಕೆಯಾಗುತ್ತಿದೆ. ಧ್ರುವ ಪ್ರದೇಶಗಳ ನೀರ್ಗಲ್ಲುಗಳು ಅಪಾಯದ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಕರಗುತ್ತಿವೆ ಮತ್ತು ಅದರಿಂದಾಗಿ ಸಾಗರಗಳ ನೀರಿನ ಮಟ್ಟ ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತಿದೆ. ಜಲಚರಗಳು ಅಳಿವಿನಂಚಿನ ಮಿತಿ ಮೀರುತ್ತಿವೆ. ಇನ್ನು ಭೂಭಾಗದಲ್ಲಿ ಮಳೆಯ ಪ್ರಮಾಣ ಅತಿ ಹೆಚ್ಚಾಗುವಿಕೆ ಅಥವಾ ಕೊರತೆ,  ಜಲಮೂಲಗಳ ಬತ್ತುವಿಕೆ, ಅಂತರ್ಜಲ ಕುಸಿತ ಮುಂತಾದ ಅದೆಷ್ಟೊ ಅನಾಹುತಗಳನ್ನು ಕಣ್ಣಾರೆ ಕಾಣುವಂಥಾಗಿದೆ.

ಕಳೆದ ಫೆಬ್ರವರಿಯಲ್ಲಿ ಕೇಂದ್ರ ಪರಿಸರ ಸಚಿವ ಡಾ.ಹರ್ಷವರ್ಧನರವರು ಬಿಡುಗಡೆ ಮಾಡಿದ India State of Forest Report 2017 ರಲ್ಲಿ ಅತಿಹೆಚ್ಚು  ಕಾಡುಗಳ ಭೌಗೋಳಿಕ ಪ್ರದೇಶ ಹೊಂದಿರುವ ಮೊದಲ‌ ಹತ್ತು ರಾಷ್ಟ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಭಾರತವೂ ಕೂಡ ಸ್ಥಾನ ಪಡೆದುಕೊಂಡಿದೆ. ಇದು ಮೇಲ್ನೋಟಕ್ಕೆ ನೋಡಿದರೆ ಹೆಮ್ಮೆಯ ಸಂಗತಿಯೆ. ಕಳೆದ 2015 ರ ಇದೆ ವರದಿಯ ಅನುಸಾರ ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಶೇ 24.16 ರಷ್ಟಿದ್ದ ಅರಣ್ಯ ಪ್ರದೇಶ 2017 ರ ವರದಿಯಲ್ಲಿ ಶೇ 24.39 ರ ಅಲ್ಪ ಹೆಚ್ಚಳವನ್ನು ದಾಖಲಿಸಿದೆಯಾದರೂ ಒಟ್ಟಾರೆಯಾಗಿ  ಒಂದು ರಾಷ್ಟ್ರದ ಬಯಲು ಪ್ರದೇಶದ ಶೇ 33 ರಷ್ಟು ಮತ್ತು ಪರ್ವತ ಪ್ರದೇಶದ ಶೇ 66 ರಷ್ಟು ಅರಣ್ಯ ಪ್ರದೇಶವಿರಬೇಕು ಎನ್ನುವ  ಮಾನದಂಡದ ಅಭಿಪ್ರಾಯದ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ನೋಡಿದರೆ ಭಾರತ ಅಪಾಯಕಾರಿ ಹಿನ್ನೆಡೆಯನ್ನು ಕಾಣುತ್ತಿದೆ. ಬಹುಶಃ ಅರಣ್ಯ ಪ್ರದೇಶಗಳು ಬರಡು ಭೂಮಿಯಾಗುತ್ತಿರುವ ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಹಿಂದೆಂದಿಗಿಂತ ಎಚ್ಚರಿಕೆ ವಹಿಸಬೇಕಾದ ಅನಿವಾರ್ಯತೆ ನಮಗಿದೆ ಎಂದು ನನಗನ್ನಿಸುತ್ತಿದೆ. ಸರ್ಕಾರ ಅಥವಾ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಇದನ್ನು ಸಮರ್ಪಕ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ವ್ಯವಹರಿಸುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವ ಎಲ್ಲ ಸತ್ಯವನ್ನು ಮನಗಾಣುವುದರ ಜೊತೆಗೆ ಪ್ರತಿ ವ್ಯಕ್ತಿ ತನ್ನ ಪಾಲಿನ ಸಕಾರಾತ್ಮಕ ಕೊಡುಗೆ ನೀಡುವಂತ ಮನೋ ಪ್ರವೃತ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಗತಿಯಾಗಬೇಕಿದೆ.

ನನ್ನ ಆಶಾಭಾವನೆ ಏನೆಂದರೆ, ಇಂತಹ ಪ್ರಕ್ಷುಬ್ಧ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ
ನಾವು ಸಧ್ಯದ ಯುವಜನತೆಯ ಮೇಲೆ ನಂಬಿಕೆ ಇರಿಸಬಹುದಾಗಿದೆ. ತಮ್ಮಗಳ ಭಾವನೆ ಮತ್ತು ಕೆಲಸದ ವೈಖರಿಯನ್ನು ಅದೆಷ್ಟೊ ಯುವಕರು ಇಂದು ಬದಲಾಯಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ.ಅಲ್ಲೆಲ್ಲೊ ಪರಿಸರ ಶಿಬಿರಗಳನ್ನು ಮಾಡುವೆವು ಎಂದಾಗ ನಿಗಧಿತ ಸಂಖ್ಯೆಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿನ ಯುವಕ-ಯುವತಿಯರು ನಮ್ಮ "ಕ್ರಿಯಾ"ದ ಜೊತೆ ಸೇರುತ್ತಾರೆ. ಪ್ರಾಮಾಣಿಕವಾಗಿ ವಿಷಯ ಗ್ರಹಿಸುತ್ತಾರೆ, ನಮ್ಮೊಡನೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ಮುಂದಿನ ಈ ರೀತಿಯ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳ ಮಾಹಿತಿ ಪಡೆದು ತಾವು ಮತ್ತೆ ಹಾಜರಾಗಿ ಮತ್ತಷ್ಟು ಮಂದಿ ಸಮಾನ ಮನಸ್ಕರನ್ನು  ಕರೆತಂದು ಅವರನ್ನೂ ತೊಡಗಿಸುತ್ತಾರೆ. ಆ ಎಲ್ಲರೂ ಅಪರಿಮಿತವಾದ ಪರಿಸರ ಪ್ರಜ್ಞೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿ ಅದನ್ನು ಕಾರ್ಯರೂಪದಲ್ಲಿ ರೂಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಮತ್ತೊಂದು ಸಂತೋಷ ಎಂದರೆ ಇಂತಹ ನಮ್ಮ ಶಿಬಿರಗಳಲ್ಲಿ ಮಧ್ಯ ವಯಸ್ಕರು, ಹಿರಿಯರು, ಗೃಹಿಣಿಯರು ಹೀಗೆ ಎಲ್ಲರೂ ಪಾಲ್ಗೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.

ಅದಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ನಾವು ತೃಪ್ತಿ ಪಟ್ಟುಕೊಳ್ಳದೆ ಇನ್ನಷ್ಟು ಮತ್ತಷ್ಟು ಯುವಜನತೆಗೆ ಮತ್ತು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಪರಿಸರ ರಕ್ಷಣೆಯ ದೀಕ್ಷೆ ನೀಡಿ ಅವರನ್ನು ಬಯಲಿಗೆ ಬಿಡುವ ಜೊತೆಗೆ ವೈಜ್ಞಾನಿಕವಾಗಿ ಪರಿಸರ ರಕ್ಷಣೆಯ ತಂತ್ರಗಳನ್ನು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳು ಅಗತ್ಯವಿದೆ.

                                                -ಪ್ರಸನ್ನಕುಮಾರ್ ಕೆರಗೋಡು

"ನಾನೆಂಬ ಸೋಮಾರಿ"

ನಾನೆಂಬ ಸೋಮಾರಿ

ಅದ್ಯಾಕೋ...ನನಗೆ ಬರವಣಿಗೆ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯು ಆಗಿ ಬರುವುದೆ ಇಲ್ಲ. ಶುದ್ದ ಸೋಮಾರಿ‌ ನಾನು ಈ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ. ಅದೆಷ್ಟೊ ಬಾರಿ ಅಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ, ಕುಳಿತು ಬರೆಯುವ ತಾಳ್ಮೆ ತಂದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು, ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಮೂಡುವ ಅವೆಷ್ಟೋ ಅಲೋಚನೆಗಳಿಗೆ ಅಕ್ಷರಗಳ ರೆಕ್ಕೆ ಕಟ್ಟಬೇಕು, ರೆಕ್ಕೆ ಬಡಿಯುತ್ತಾ ಅವು ದೂರ ಹಾರಿ ಹೋಗಿ ದೂರದೂರದ ಮನಸ್ಸುಗಳಿಗೆ ನನ್ನೊಳಗಿನ ಭಾವದ ತಂಗಾಳಿ ಬೀಸಬೇಕು ಎಂದು. ಅದೆಂಥಾ ಘನ ಮೈಗಳ್ಳತನ ನನ್ನದು ಎಂದು ಸಾಕಷ್ಟು ಬಾರಿ ಹಳಿದುಕೊಂಡಿದ್ದು, ಬೇಸರಪಟ್ಟುಕೊಂಡದ್ದು ಮತ್ತು ಶಪಿಸಿಕೊಂಡದ್ದೂ ಇದೆ. 

ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಬರವಣಿಗೆ ವ್ಯರ್ಥವಲ್ಲವೆ ಎಂದೂ ಅನಿಸಿದ್ದಿದೆ. ಅದರಿಂದ ಭೌತಿಕವಾಗಿ ಏನೂ ಆಗುವುದಿಲ್ಲವಲ್ಲ, ಯಾರಲ್ಲೂ ಗಣನೀಯ ಬದಲಾವಣೆ ತರಲಾರದಲ್ಲ, ಹಸಿವುಗಳ ಹೊಟ್ಟೆ ತುಂಬಿಸಲಾರದಲ್ಲ...ಹೀಗೆ ಏನೇನೊ. ಅವೆಲ್ಲಾ ನನ್ನ ಹುಂಬ ಅನಿಸಿಕೆಗಳು ಎನ್ನುವುದೂ ನನಗೆ ತಿಳಿದಿದೆ. "ಖಡ್ಗವಾಗಲಿ ಕಾವ್ಯ, ಜನರ ನೋವಿಗೆ ಮಿಡಿವ ಪ್ರಾಣ ಮಿತ್ರ" ಎನ್ನುವ ಕನ್ನಡ ಬಂಡಾಯ ಸಾಹಿತ್ಯದ ಆಶಯ ನುಡಿಯಂತೆ ಬರೆಯುವುದೆ ಆದರೆ ಹೀಗಿರಬೇಕು ಎನ್ನುವುದು ನನ್ನ ಆಲೋಚನೆ.

ಅಂಕಣ ಬರೆಯಲು ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಬಂದ ಪತ್ರಿಕೆಯೊಂದರ ಆಹ್ವಾನಕ್ಕೆ ನಾನು ಕೊಟ್ಟ ಕಾರಣ ಮೂರ್ಖತನದ್ದಾಗಿತ್ತು. ಕ್ರಿಯಾದ ಕೆಲಸಗಳಿಗೆ ಅಡೆತಡೆಯಾದೀತು ಎಂದು. ಮನಸ್ಸು ಹಾಗೆ Self Defence ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ ಸರಿಯಾದ ಕಾರಣ ಇಲ್ಲದಿದ್ದಾಗ. ಕ್ರಿಯಾ ಕೆಲಸವನ್ನು "ಕ್ರಿಯಾ"ದ ಹುಡುಗರು ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ ಅವರೆ ಅದರ ನಿಜವಾದ ವಾರಸುದಾರರು. ನಾನು ಒಂದಷ್ಟು ಯೋಜನೆಗಳನ್ನು ರೂಪಿಸಿಕೊಡುತ್ತೇನೆ ಅಷ್ಟೆ. ಒಟ್ಟಾರೆಯಾಗಿ ನನ್ನವಳು ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸುವ ಹಾಗೆ‌ ನಾನೊಬ್ಬ "ಪರಮ ಸೋಮಾರಿ", ಈ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ.

ಈ ಬ್ಲಾಗಿನಲ್ಲಿ ಬರೆಯುವ ಅದೆಷ್ಟೊಂದೊ ವಿಚಾರಗಳಿದ್ದವು ಕಳೆದ ಕೆಲವು ವಾರಗಳಲ್ಲಿ. ಯುವಕರೊಟ್ಟಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಸಂವಾದಿಸುತ್ತಿದ್ದ ನಾನು ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಪ್ರೌಢಶಾಲಾ ಮಕ್ಕಳು, ಉದ್ಯೋಗಸ್ಥ ಪುರುಷ ಮತ್ತು ಮಹಿಳೆಯರು, ಗೃಹಿಣಿಯರು, ಶಿಕ್ಷಣ ಸಂಸ್ಥೆಗಳ ಅಧ್ಯಾಪಕರು, ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯಗಳ ಪ್ರಾಧ್ಯಾಪಕರು, ವಿಕಲಚೇತನರು,  ಜನಪದ ಕಲಿಯಲು ಬರುವ ಸೃಜನಶೀಲ ಕಲಾಸಕ್ತರು ಹೀಗೆ ಹಲವು ಸ್ಥರದ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳೊಡನೆ ಸಂವಾದಿಸಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದೆ. ನಿಜ, ಅದ್ಬುತ ಜಗತ್ತು ಇವರದೆಲ್ಲ. 

ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ಸಂತೋಷಗಳನ್ನು ಭಾರಿಯಾಗಿ ಎಂಜಾಯ್ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಹಾಗೆ ಕ್ಷುಲ್ಲಕ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಗೂ ಕುಸಿದೇ ಹೋಗುತ್ತಾರೆ. ಮತ್ತು ಹುಡುಕಿದರೆ ಅಲ್ಲಿ ನೋವುಗಳಿವೆ, ನಿರಾಶೆಗಳಿವೆ, ಹತಾಶೆಗಳಿವೆ, ಸಿಟ್ಟು -ಸೆಡವುಗಳಿವೆ, ಕಷ್ಟದ ಕೋಟಲೆಗಳಿವೆ. ಆದರೆ ಅವಷ್ಟೂ ಒಡಲುಗಳಲ್ಲಿ ಇವೆಲ್ಲವನ್ನು ಸುಟ್ಟುಬಿಡುವ ಅಗ್ನಿಯುಂಡೆಗಳೂ ಇವೆ. ಸುಟ್ಟ ನಂತರದಲ್ಲಿ ಸ್ನೇಹದ, ಪ್ರೀತಿಯ, ನಲಿವಿನ ತಂಗಾಳಿ ಸೃಷ್ಟಿಸುವ ಭಾವುಕ ಮನಸ್ಸುಗಳೂ ಇವೆ.
ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿದೆ. ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಪರಿಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಯಾರೂ ಕೆಟ್ಟವರಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಒಳ್ಳೆಯವರೂ ಇಲ್ಲ. ಹಾಗೆಯೆ ಇಲ್ಲಿ ಯಾರೂ ಸುಖಿಗಳೂ ಇಲ್ಲ, ಯಾರೂ ದುಃಖಿತರೂ ಇಲ್ಲ.
ಈ ಎರಡರ ನಡುವೆ ಸಿಕ್ಕಿಕೊಂಡು ಒದ್ದಾಡುತ್ತಿರುವವರು‌ ಮಾತ್ರ ಇದ್ದಾರೆ. ಅವುಗಳಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಹೆಣಗಾಡುತ್ತಿರುವವರು ಮಾತ್ರವೆ ಇದ್ದಾರೆ.

ಬ್ರೆಜಿಲ್ ಕಾದಂಬರಿಕಾರ ಪಾಲ್ ಕೊಯೆಲ್ಹೊ ಹೀಗೊಂದು ಅರ್ಥ ಬರುವ ಹಾಗೆ ಹೇಳುತ್ತಾನೆ. "ಜಗತ್ತಿನ ಆತ್ಮದೊಳಗೆ ಹೊಕ್ಕ ನಿನಗೆ ಅಂತಿಮವಾಗಿ ನಿನ್ನ ಆತ್ಮವೇ ಸಿಗುತ್ತದೆ" ಹೌದು, ಅವರೊಡನೆ ಬೆರೆಯುತ್ತಾ,, ಅವರೊಳಗೆ ಇಳಿಯುತ್ತಾ,, ಅವರನ್ನು ಅರ್ಥೈಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಇರುವ ಹಾಗೆಲ್ಲ ನನ್ನೊಡನೆ ನಾನೆ ಹೆಚ್ಚೆಚ್ಚು ಬೆರೆತ ಹಾಗೆ, ನನ್ನೊಳಗೆ ನಾನೆ ಹೆಚ್ಚೆಚ್ಚು ಇಳಿದ ಹಾಗೆ ಮತ್ತು ನನ್ನನ್ನು‌ ನಾನೆ ಹೆಚ್ಚೆಚ್ಚು ಅರ್ಥೈಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಎಂಬ ಭಾವ ಮೂಡುತ್ತಿದೆ. ಒಟ್ಟಾರೆ ಮನುಷ್ಯನೊಡನಿನ ಒಡನಾಟ ದಿನನಿತ್ಯವೂ ಹೊಸ ಲೋಕವೊಂದರ ಜೊತೆಗಿನ ಒಡನಾಟ.

ದಿನದ ಅಷ್ಟೂ ಹೊತ್ತು‌ ಬಿಡುವಿಲ್ಲದೆ ಏನನ್ನಾದರೂ ಮಾಡುತ್ತಾ ಇದ್ದರೂ ಇನ್ನೂ ಸಮಯ ಉಳಿದಿರುತ್ತದೆ. ಅದು ಸಮರ್ಪಕವಾಗಿ ಬಳಕೆಯಾಗದಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ಕಾರಣದಿಂದ ಏನಾದರೂ ಬರೆಯುವ ಎಂದರೆ ಮನಸ್ಸು ಏನೇನೊ‌ ಸಬೂಬುಗಳನ್ನು ತಂದು ಮುಂದಿಡುತ್ತದೆ. "ನಿನ್ನ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ಈ ಜಗತ್ತು ಬಹಳ ಬೇಗ ಮರೆಯುತ್ತದೆ. ಆದರೆ, ಏನಾದರು ಬರಿ, ಅದು ಉಳಿಯುತ್ತದೆ " ಅಂಥಲೂ ಅನಿಸುತ್ತದೆ. ನೋಡುವಾ ಮುಂದೆ.

ಅಭಿಪ್ರಾಯ ತಿಳಿಸಿ ಗೆಳೆಯರೆ.

ನಿಮ್ಮವ
-ಪ್ರಸನ್ನಕುಮಾರ್ ಕೆರಗೋಡು

ಉನ್ನತ ಶಿಕ್ಷಣ ಮತ್ತು ಭಾರತ

ಉನ್ನತ ಶಿಕ್ಷಣ ಮತ್ತು ಭಾರತ

ನನ್ನ ಅಪ್ಪನ ನೆನಪುಗಳನ್ನು ನಿಮ್ಮೊಟ್ಟಿಗೆ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲು ಕಳೆದ ಜನವರಿ 31 ರಂದು ಪ್ರಕಟವಾಗಿದ್ದ ನನ್ನ "ಅಣ್ಣನ ನೆನಪು" ಬರಹಕ್ಕೆ ಸಿಕ್ಕ ಬರಪೂರ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ನನ್ನ ಬ್ಲಾಗ್ ಬರಹಕ್ಕೆ ಮತ್ತಷ್ಟು ಒತ್ತಾಸೆ ನೀಡಿದೆ.

ಸಧ್ಯ ಕಳೆದ ಜನವರಿಯಲ್ಲಿ ಮಾನವ ಸಂಪನ್ಮೂಲ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಸಚಿವಾಲಯ ಬಿಡುಗಡೆ ಮಾಡಿದ ಭಾರತದ ಉನ್ನತ ಶಿಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ದಾಖಲಾಗುತ್ತಿರುವವರ ವಿವರಗಳನ್ನೊಳಗೊಂಡ ವರದಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಚರ್ಚೆ ಮಾಡಬೇಕೆನಿಸಿದೆ. ಪ್ರತಿವರ್ಷ ಜನವರಿಯಲ್ಲಿ ಬಿಡುಗಡೆಯಾಗುವ ಈ ವರದಿ ದೇಶ ಮತ್ತು ರಾಜ್ಯಗಳಲ್ಲಿ 18-23 ವರ್ಷ ವಯೋಮಾನದ ಲಿಂಗವಾರು ಮತ್ತು ಪ್ರವರ್ಗವಾರು ಯುವಜನತೆ ಯಾವ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಉನ್ನತ ಶಿಕ್ಷಣದ ವಿವಿಧ ಕೋರ್ಸುಗಳಿಗೆ   ದಾಖಲಾಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆ, ಉನ್ನತ ಶಿಕ್ಷಣ ಸಂಸ್ಥೆಗಳ ಹೆಚ್ಚಳ, ವಿವಿಧ ದೇಶಗಳ ಜೊತೆ ಹೋಲಿಕೆ ಮಂತಾದ ಮಾಹಿತಿಗಳನ್ನು ನೀಡುತ್ತದೆ.
ಈ ಸಮೀಕ್ಷೆಯಿಂದಾಗಿ ಈ ಕೆಳಕಂಡ ಮಾಹಿತಿಗಳು ಲಭ್ಯವಾಗಿ ಅವುಗಳಲ್ಲಿ‌ನ ನ್ಯೂನತೆಗಳನ್ನು ಸರಿಪಡಿಸಿ ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ಪ್ರಗತಿಗೆ ಒತ್ತು ಕೊಡಲು ಅನುಕೂಲವಾಗುತ್ತದೆ.

1. ದೇಶದಲ್ಲಿ ಉನ್ನತ ಶಿಕ್ಷಣ ಪಡೆಯಲು ದಾಖಲಾಗುವ ಯುವಜನತೆಯ ಪ್ರಮಾಣ.
2. ಉನ್ನತ ಶಿಕ್ಷಣ ಸಂಸ್ಥೆಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ ಮತ್ತು ಗುಣಮಟ್ಟದ ಮಾಹಿತಿ.
3. ಶಿಕ್ಷಕ-ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ ಅನುಪಾತ
4. ರಾಜ್ಯ-ಕೇಂದ್ರಾಡಳಿತ ಪ್ರದೇಶಗಳ ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ಪ್ರಗತಿಯ ತೌಲನಿಕ ಮಾಹಿತಿ.
5. ಬರುವ ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ವರ್ಷಗಳ ಮುನ್ನೋಟದ ಅರಿವು.
6. ಭಾರತ ಮತ್ತು ವಿದೇಶಗಳ ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ವಾತಾವರಣದ ತೌಲನಿಕ ಅಧ್ಯಯನ
7. ವಿವಿಧ ಕೋರ್ಸುಗಳಿಗೆ ದಾಖಲಾದವರ ವಿವರ
8. ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ವಿದೇಶಿ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ಪ್ರಮಾಣ

ಪ್ರಸಕ್ತ ಬಿಡುಗಡೆಯಾಗಿರುವ 2016-17 ನೇ ಸಾಲಿನ ವರದಿ ವಿವಿಧ ಮಾಹಿತಿಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡು ಹಲವಾರು ಆಯಾಮಗಳಲ್ಲಿ ಕುತೂಹಲಕಾರಿಯಾಗಿದೆ. ಇಂದು ಬಹುತೇಕ ಎಲ್ಲಾ ಪತ್ರಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಮುಖ ಸುದ್ದಿಯಾಗಿ ವರದಿಯಾಗಿರುವಂತೆ‌ ಕರ್ನಾಟಕ ತನ್ನ ನೆರೆಯ ರಾಜ್ಯಗಳಿಗಿಂತ ಅದರಲ್ಲು ತಮಿಳುನಾಡಿಗಿಂತ ಭಾರಿ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಉನ್ನತ ಶಿಕ್ಷಣ ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿ ಹಿಂದುಳಿದಿದೆ.

ಭಾರತದ ಒಟ್ಟು ವಯೋಮಾನದ ಯುವಜನತೆಯಲ್ಲಿ ಕೇವಲ ಶೇ 25.2 ಮಂದಿ ಯುವಜನತೆ ಉನ್ನತ ಶಿಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ದಾಖಾಲಾಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಕಳೆದ 2015-16 ನೇ ಸಾಲಿನಲ್ಲಿ ಇದು ಶೇ 24.5 ಇತ್ತು.
ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ಶೇ 26.5 ರ ಪ್ರಮಾಣವಿದ್ದು ಕಳೆದ ಸಾಲಿಗಿಂತ (ಶೇ 26.1) ಅತ್ಯಲ್ಪ ಪ್ರಮಾಣ ಮಾತ್ರ ಏರಿಕೆ ಕಂಡು ಅಂಥ ಸಾಧನೆ ಸಾಧ್ಯವಾಗಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ಚಿತ್ರಣ ನೀಡಿದೆ.
ಕರ್ನಾಟಕದ ಸ್ಥಿತಿ ಭಾರತದ ಸ್ಥಿತಿಗಿಂತ ತುಸು ಉತ್ತಮ ಎನಿಸಿದರೂ ನೆರೆಯ ರಾಜ್ಯಗಳಿಗಿಂತ‌ ಭಾರಿ ಹಿಂದುಳಿದಿದೆ. ತಮಿಳುನಾಡು ದೇಶದಲ್ಲೆ ಅತಿ ಹೆಚ್ಚಿನ GER (Gross Enrollment Ratio) ಹೊಂದಿದ್ದು ಶೇ 46.9 ರಷ್ಟು (ಕಳೆದ ಸಾಲಿನಲ್ಲಿ ಶೇ 44.3) ಯುವಜನತೆ ಉನ್ನತ ಶಿಕ್ಷಣ ಸಂಸ್ಥೆಗಳ ಮಟ್ಟಿಲು ಹತ್ತುತ್ತಾರೆ. ಉಳಿದ ನೆರೆಯ ರಾಜ್ಯಗಳ ಮತ್ತು ಕಳೆದ ಸಾಲಿನ ರಾಜ್ಯವಾರು  ಮಾಹಿತಿಗೆ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸಬಹುದು.

ಬಿಹಾರ ರಾಜ್ಯ 14.3 % ಚಿತ್ರಣ ಹೊಂದಿ ದೇಶದಲ್ಲೆ ಅತಿ ಕಡಿಮೆ GER ದಾಖಲಿಸಿರುವ ರಾಜ್ಯವಾಗಿ ಶೈಕ್ಷಣಿಕವಾಗಿಯೂ ತಾನು ಹಿಂದೆ ಇದ್ದೇನೆ ಎಂದು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಸಾಬೀತುಪಡಿಸಿದೆ. ಕೇಂದ್ರ ಮಾನವ ಸಂಪನ್ಮೂಲ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಸಚಿವಾಲಯದ ಗುರಿ ಮುಂದಿನ 2020 ಕ್ಕೆ ಶೇ 30 GER ಸಾಧಿಸಬೇಕೆನ್ನುವುದಾಗಿದೆ. ಏಕೆಂದರೆ ನೆರೆಯ ಚೀನಾ 2016 ರಲ್ಲಿ  ಶೇ 43.39 ಸಾಧಿಸಿದ್ದರೆ ಅಮೆರಿಕಾ ಶೇ 85.8 ಜಿ.ಇ.ಆರ್ ಸಾಧಿಸಿ ಮುಂಚೂಣಿಯಲ್ಲಿರುವ ದೇಶಗಳಲ್ಲೊಂದಾಗಿದೆ.

ಪ್ರಮುಖ ವಿಷಯ ಎಂದರೆ ದೇಶದ ಬಹುತೇಕ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ಅದರಲ್ಲೂ ಉನ್ನತ ಶಿಕ್ಷಣ ಕ್ಷೇತ್ರದ ಪ್ರಗತಿಯ ಮೇಲೆಯೇ ಅವಲಂಬಿತವಾಗಿರುವುರಿಂದ ಆಡಳಿತ ಮತ್ತು ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ವಲಯ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೆಚ್ಚೆನಿಸುವಷ್ಟು ಇದರ ಪ್ರಗತಿಗೆ ಪ್ರಾಧಾನ್ಯತೆ ನೀಡಬೇಕಾದ ಅಗತ್ಯವಿದೆ.
ಅದರೊಟ್ಟಿಗೆ ಯುವಜನತೆ ಮತ್ತು ಅವರ ಪೋಷಕರು ಈ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಅರಿವನ್ನು ಹೊಂದಬೇಕಾಗಿದ್ದು ಅವರಿಗೆ ಸೂಕ್ತ ಅರಿವು ಮೂಡಿಸುವ ಕೆಲಸವಾಗಬೇಕಾಗಿದೆ.  ಉನ್ನತ ಶಿಕ್ಷಣ ನೀಡುವ ಸಂಸ್ಥೆಗಳು ವಿದ್ಯಾದಾನವನ್ನು ವಾಣಿಜ್ಯಿಕರಣಗೊಳಿಸದೆ ಅದೊಂದು ಅಗತ್ಯ ಸೇವೆ ಎನ್ನುವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಪರಿಗಣಿಸಿದರೆ ಚೀನಾ ಅಥವಾ ಅಮೆರಿಕದ ಮಟ್ಟಿಗೆ ನಾವೂ ನಿಲ್ಲಬಹುದಾಗಿದೆ.

ಸಧ್ಯ ದೇಶದಲ್ಲಿ 864 ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯ ಗಳು ಮತ್ತು 40000 ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಉನ್ನತ ಶಿಕ್ಷಣ ಸಂಸ್ಥೆಗಳು ಇದ್ದು
ಸರ್ಕಾರಗಳು ಈ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಚ್ಚು ಒತ್ತು‌ ನೀಡುತ್ತಿವೆಯಾದರೂ ಅಗತ್ಯವಿರುವೆಡೆ ಉತ್ತಮ ಮೂಲಭೂತ ಸೌಕರ್ಯಗಳನ್ನೊಳಗೊಂಡ ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ಸಂಸ್ಥೆಗಳನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿ ಉಚಿತ ಮತ್ತು ಗುಣಮಟ್ಟದ ಶಿಕ್ಷಣ ನೀಡಿದ್ದಲ್ಲಿ ದೇಶದ ಸರ್ವಾಂಗೀಣ ಪ್ರಗತಿಗೆ ನಾಂದಿ ಹಾಡಬಹುದಾಗಿದೆ.

ದಿನಾಂಕ:04.02.2018.             -ಪ್ರಸನ್ನಕುಮಾರ್ ಕೆರಗೋಡು

ನನ್ನ "ಅಣ್ಣನ ನೆನಪು"

                               ನನ್ನ "ಅಣ್ಣನ ನೆನಪು"

31 ನೇ ಜನವರಿ, 1998 ಬೆಳಿಗ್ಗೆ 10.00 ರ ಸಮಯ, ಮನೆಯ ಫೋನ್ ಬಡಬಡನೆ ಬಡಿದುಕೊಂಡಿತ್ತು. ರಿಸೀವರ್ ಕಿವಿಗಿಟ್ಟ ನನಗೆ "ನಿಮ್ಮ ತಂದೆಯನ್ನು ಮಂಡ್ಯದ ದೊಡ್ಡಾಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಅಡ್ಮಿಟ್ ಮಾಡಿದ್ದೇವೆ, ಬೇಗ ಬನ್ನಿ" ಎನ್ನುವ ಆತಂಕದ ಧ್ನನಿಯೊಂದು ಅಪ್ಪಳಿಸಿತ್ತು. ಅಲ್ಲೆ ಸಂಬಂಧಿಕರೊಬ್ಬರ ಆಟೊರಿಕ್ಷಾದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಅಕ್ಕನೊಡನೆ (ನಾನು ತಾಯಿಯನ್ನು ಹಾಗೆಂದು ಕರೆಯುತ್ತೇನೆ) ಗಾಬರಿಯಿಂದ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ತೆರಳಿದರೆ ಅಲ್ಲಿ ಯಾವ ವಾರ್ಡುಗಳನ್ನು ತಡಕಾಡಿದರೂ ಅಣ್ಣ ಕಾಣದ ಕಾರಣ ಅವರು ಕೆಲಸ ಮಾಡುತಿದ್ದ ಸೂನಗಹಳ್ಳಿಯ ಸರ್ಕಾರಿ ಪ್ರೌಢಶಾಲೆ ಕಡೆ ಅದೆ ಆಟೊದಲ್ಲಿ ಇನ್ನೂ ಗಾಬರಿ, ಭಯ, ಆತಂಕದಲ್ಲೆ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಊರಬಳಿ ಹೋಗುವಾಗ 10.45 ರ ವೇಳೆಗೇ ಶಾಲಾಮಕ್ಕಳು ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಗುಂಪುಗುಂಪಾಗಿ ದುಃಖಪೂರಿತವಾಗಿ ಆತಂಕದಿಂದ ಚರ್ಚಿಸುತ್ತಾ ನಡೆದು ಬರುತ್ತಿದ್ದನ್ನು ಗಮನಿಸಿದ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸು ಕೆಟ್ಟದ್ದನ್ನು ಊಹಿಸಿಯೇ ಬಿಟ್ಟತ್ತು. ತಕ್ಷಣ ಆಟೊ ನಿಲ್ಲಿಸಿ ಭಯದ ಅಳುಕಿನಲ್ಲೆ ಇಷ್ಟು ಬೇಗ ಏಕೆ ಶಾಲೆ ಬಿಟ್ಟಿತು ಎಂದು ಕೇಳಿದೆ. "ನಮ್ ಸ್ಕೂಲ್ನ ಮಾಯಿಗಯ್ಯ ಮೇಷ್ಟ್ರು ಸತ್ತೋದ್ರು" ಎನ್ನುವ ಬರಸಿಡಿಲನ ಸುದ್ದಿಯನ್ನು ಎದೆಗೆ ಇರಿದರು. ಮುಂದಿನ 15-20 ನಿಮಿಷದ ನಡು ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿನ  ಅಕ್ಕನ-ನನ್ನ ಗೋಳು ಅರಣ್ಯರೋದನವಾಗಿತ್ತು.

ಮೈಸೂರಿನ ಮಾನಸ ಗಂಗೋತ್ರಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಥಮ ವರ್ಷದ ಎಂ.ಎ ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ನಾನು ವಾರಾಂತ್ಯ ರಜೆಗೆಂದು 30 ರ ಶುಕ್ರವಾರ ಸಂಜೆ ಊರಿಗೆ ತೆರಳಿದ್ದೆ.  ಅದೇ ತಾನೆ ಕೆಲಸದಿಂದ ಹಿಂದಿರುಗಿದ್ದ ಅಣ್ಣನೊಡನೆ ಲೋಕಾಭಿರಾಮವಾಗಿ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾ ಕುಳಿತಿದ್ದೆ. ರಾತ್ರಿ ಮೀನಿನ ಸಾರಿನ ಊಟ ಮಾಡುವಾಗ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಅಣ್ಣ ಎದೆಯಲ್ಲಿ ಸಂಕಟ ಎಂದು ಹೇಳಿ ಕೆಲಹೊತ್ತಿನ ನಂತರ ಎದೆ ನೋವು ಎಂದು ಗ್ಯಾಸ್ಟ್ರಿಕ್‌ ಸಮಸ್ಯೆಗೆ ಟ್ಯಾಬ್ಲೆಟ್‌ ತಗೊಂಡು ನೀರು ಕುಡಿದು ಮಲಗಿದರು. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಎಂದಿನಂತೆ ಬೆಳಗಿನ ತರಗತಿ ಎಂದು 7 ಗಂಟೆಗೆ‌ ಮನೆ ಬಿಟ್ಟವರು ವಾಪಸ್ಸು ಮಧ್ಯಾಹ್ನ12 ಗಂಟೆಗೆ ಮನೆಗೆ ಬಂದಿದ್ದು ಹೆಣವಾಗಿ !!!

ಇಂದಿಗೆ ನಾನು ನನ್ನ ಅಣ್ಣನನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡು 20 ವರ್ಷ!  ಇದನ್ನು ಬರೆಯುತ್ತಿರುವ ಈ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲೂ ನನ್ನ ಅವರೊಡನಿನ 23 ವರ್ಷ, 11 ತಿಂಗಳು 12 ದಿನಗಳ ಅವಿನಾಭಾವ ಸಾಂಗತ್ಯದ ನೆನಪುಗಳನ್ನು ನೆನದು  ಕಣ್ಣಾಲಿಗಳು ತೇವವಾಗುತ್ತಿವೆ !

ನನ್ನ ಅಣ್ಣ ಯಾವುದೆ ದೊಡ್ಡ ಹುದ್ದೆಯಲ್ಲಿರಲಿಲ್ಲ. ಯಾವ ಮಹಾನ್ ವ್ಯಕ್ತಿಯೂ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಶಿಕ್ಷಣ ಇಲಾಖೆಯಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯ ಗುಮಾಸ್ತರಾಗಿದ್ದವರು.
But he was very good Human Being and a responsible father.
ನನ್ನೊಳಗೆ ಮಾನವೀಯ ಮೌಲ್ಯಗಳ ಬೀಜ ಬಿತ್ತಿದವರು. ಸ್ವಾಭಿಮಾನದ ಗಿಡ ನೆಟ್ಟವರು. ಅಸಾಧಾರಣವಾದುದನ್ನು ಸಾಧಿಸುವ ಛಲ ತುಂಬಿದವರು. ನೊಂದವರ ಕಣ್ಣೀರು ಒರೆಸುವ ದೀಕ್ಷೆ ಕೊಟ್ಟವರು. ಅನ್ಯಾಯ ಕಂಡಾಗ ಸಿಡಿದೇಳುವ ಶಕ್ತಿ ತುಂಬಿದವರು. ಎಲ್ಲಕ್ಕಿಂತ ಅರ್ಥಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಬದುಕುವ ಮಹಾಪಾಠ ಕಲಿಸಿಕೊಟ್ಟವರು.

ಸಧ್ಯದ ನನ್ನ ಪ್ರತಿ ಕ್ಷಣದ ಕ್ರಿಯೆಗೆ ಅವರ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ಹೀಗೆ ಇರುತ್ತಿತ್ತೋ ಏನೊ ಎಂದು ಭಾವಿಸುವಷ್ಟು ಅಥವಾ ಭ್ರಮಿಸುವಷ್ಟು ಅವರು ನನ್ನನ್ನು ಆವರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಅವರೊಡನಿನ ನೆನಪಿರುವ ಅಷ್ಟೂ ಕಾಲವೂ ಒಂದು ಪಾಠವಾಗಿತ್ತು ಅಥವಾ ಅದೊಂದು ನನ್ನ ಕಲಿಕಾ ಪ್ರಯೋಗಶಾಲೆಯಾಗಿತ್ತು.

ಅದು ನಾನು ಎರಡನೆ ತರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಇದ್ದ ಸಮಯ. ಅವರ ಜೇಬಿನಿಂದ ಎರಡು ರೂಪಾಯಿ ಕದ್ದು ನನ್ನಿಷ್ಟದ ಬಿಸ್ಕೆಟ್ ತಿನ್ನುವಾಗ ಸಿಕ್ಕಿಕೊಂಡಿದ್ದು, ದನಕ್ಕೆ ಬಡಿದ ಹಾಗೆ ಅವರಿಂದ ಬಡಿಸಿಕೊಂಡ ನೆನಪು ಈಗಲೂ ಇದೆ. ಸಂಜೆ ಮನೆಗೆ ಬರುವಾಗ ಅದೆ ಬಿಸ್ಕೆಟ್ ತಂದು ನನ್ನ ಮಂದಿಟ್ಟು ನಿನಗೆ ಬೇಕಾದ್ದು ಸಿಕ್ಕೆ ಸಿಗುತ್ತದೆ, ಸ್ವಲ್ಪ ತಡವಾಗುತ್ತದೆ, ತಾಳ್ಮೆ ವಹಿಸು ಎಂದು ಆಗ ಹೇಳಿದ ಅವರ ಮಾತು ಈಗಲೂ ನನ್ನ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಹಾಸುಹೊಕ್ಕಾಗಿದೆ.

ಹತ್ತು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಈ ಬಗ್ಗೆ ಬರೆದ "ಅಣ್ಣ, ಬಿಸ್ಕಟ್ ಮತ್ತು ನಾನು" ಎನ್ನುವ ಕವಿತೆಯ ಕೊನೆಯ ಎರಡು ಸಾಲು ಈಗಲೂ ಕಾಡುತ್ತವೆ.
"ಹಳೆಯ ಅಲ್ಮೆರಾದಲ್ಲಿ ಅಣ್ಣನ ಹೆಗಲ ಮಾಸಲು ಬ್ಯಾಗು,
ಅದರ ಬಿಸ್ಕೆಟ್ಟಿನ ವಾಸನೆ ದಟ್ಟವಾಗಿದೆ"

ನಮ್ಮ ಊರಿನ ಸಮೀಪದಲ್ಲಿ ಹರಿಯುವ ದೊಡ್ಡ ಕಾಲುವೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿ ಭಾನುವಾರ ಈಜುವ ಖಯಾಲಿ ನನ್ನದು. ನನ್ನ ಸುರಕ್ಷತೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಸದಾ ಗಾಬರಿಯಾಗುತ್ತಿದ್ದ ಅಣ್ಣ ಅದೆಷ್ಟೊ ಬಾರಿ ಈಜಲು ಹೋಗಕೂಡದೆಂದು ಕಟ್ಟಪ್ಪಣೆ ಮಾಡಿದ್ದರೂ ನನ್ನ ಗೆಳೆಯರ ಬಳಿ ನಾನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಈಜುವುದನ್ನು ಕೇಳಿ ತಿಳಿದು ನನಗೆ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸಿದ ದಿನಗಳು ಮೆರೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ.

ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಶಾಲಾ ಹಂತದಲ್ಲಿ ಎಮ್ಮೆ ಮೇಯಿಸುವುದು ನನ್ನ ಅಚ್ಚುಮೆಚ್ಚಿನ ಕೆಲಸವಾಗಿದ್ದನ್ನು ಕಂಡು ಎಲ್ಲಿ ಇದರಲ್ಲೆ ಉಳಿದುಬಿಡುವನೊ ಎಂದು ಅದನ್ನು ಮಾರಿದ್ದು ಅವರು ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಕಂಡ ಕನಸು ಎಷ್ಟೊಂದು ಉನ್ನತವಾಗಿತ್ತು ಎಂಬುದನ್ನು ನಿರೂಪಿಸುತ್ತದೆ. ಎಷ್ಟೊ ಬಾರಿ ಅದೆ ನನಗೆ driving force ಆಗಿ ಈಗಲೂ ಶಕ್ತಿ ತುಂಬುತ್ತದೆ.

ಒಂಬತ್ತು ಜನರ ದೊಡ್ಡ ಕುಟಂಬ ನಿಭಾಯಿಸಲು ಇದ್ದ ಸಣ್ಣ‌ ನೌಕರಿಯಲ್ಲಿನ ಆದಾಯ ಸಾಲದೆಂದು ನಮ್ಮದೆ ಎಂದು ಇದ್ದ ತುಂಡು ಗದ್ದೆಯಲ್ಲಿ ವ್ಯವಸಾಯ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ, ರಾತ್ರಿಯ ವೇಳೆ ಗದ್ದೆಗೆ ನೀರು ಹಾಯಿಸಲು ತೆರಳುತ್ತಿದ್ದ ಅಣ್ಣನಿಗೆ ನಾನೂ ಬರುವೆ ಎಂದರೆ ಈ ಕಷ್ಟದ ಜೀವನ ನನಗೆ ಸಾಕು ಎಂದು ಹೇಳಿ ಒಬ್ಬರೆ ತೆರಳುತ್ತಿದ್ದನ್ನು ನೆನದರೆ ಕರುಳು ಕಿವುಚಿದಂತಾಗುತ್ತದೆ.

ಈ ಸಂಭಾಷಣೆಯ ನೆನಪಿನ್ನೂ ಹಸಿರಾಗಿದೆ.
ದೆಹಲಿಯ ಜವಹರಲಾಲ್ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯದಲ್ಲಿ ಸೀಟು ಸಿಕ್ಕುತ್ತದೆ ಎಂದು‌ ನಾನಂದೆ.
ಅಲ್ಲಿ ಏನು ಓದುವುದು ? ಅಣ್ಣ ಕೇಳಿದರು.
ಎಂ.ಎ ಇಂಗ್ಲಿಷ್, ಅಂದೆ ನಾನು.
ಮೈಸೂರಿನಲ್ಲಿ ಏನು ಓದುವುದು, ಅವರು ಕೇಳಿದರು.
ಎಂ.ಎ ಇಂಗ್ಲಿಷ್, ಎಂದು ಉತ್ತರಿಸಿದೆ ನಾನು.
ಇಲ್ಲೂ ಅದೆ ಅಲ್ಲವೆ ಓದುವುದು, ಇಲ್ಲಿಯೆ ಸೇರು. ಅಣ್ಣ ಎಂದರು. ನಾನು ಮೌನಿಯಾದೆ.
ಅವರು ಸತ್ತಾಗ ನನಗನ್ನಿಸಿತು-ಪ್ರಾಯಶಃ ಇನ್ನು ಐದು ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ಅವರು ಇಲ್ಲವಾಗುತ್ತಾರೆ ಎಂದು ಅವರಿಗೆ ಅನ್ನಿಸಿದ್ದಿರಬೇಕು- ಎಂದು.

ಈಗಲೂ ನೆನಪಿದೆ.
ಅಣ್ಣನ ಮರಣದ ನಂತರದ ನನ್ನ ದೈನೇಸಿ ಬದುಕಿನ ಆಟ. ಎಂ.ಎ ಯನ್ನು ಅರ್ಧಕ್ಕೆ ಬಿಟ್ಟದ್ದು, ಮತ್ತೆ ಮಾರನೆಯ ವರ್ಷ ಎರಡೂ ವರ್ಷಗಳ ಪರೀಕ್ಷೆಯನ್ನು ಕಟ್ಟಿ ಪಾಸು ಮಾಡಿಕೊಂಡದ್ದು, ಮಂಡ್ಯದ ಕಾನೂನು ಕಾಲೇಜಲ್ಲಿ ಉಪನ್ಯಾಸಕನಾಗಿ ಒಂದೇ ದಿನ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿ ಬಿಟ್ಟದ್ದು, ಪತ್ರಿಕೆಯೊಂದರಲ್ಲಿ ಪತ್ರಕರ್ತನಾಗಿ ಸೇರಿ ಒಂದೇ ತಿಂಗಳಿಗೆ ಅದನ್ನೂ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದು, ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಸಿಟಿ ಬ್ಯಾಂಕಿನಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ದಕ್ಕಿಸಿಕೊಂಡು ಕೆಲವೇ ದಿನಕ್ಕೆ ಅದಕ್ಕೂ ವಿದಾಯ  ಹೇಳಿದ್ದು,, ಎಲ್ಲಾದರೂ ಸೇಲ್ಸ್ ಬಾಯ್ ಆಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಲು ಸಿದ್ದವಿದ್ದದ್ದು, ಸಾಹಿತ್ಯದಲ್ಲಿ ಸಂಶೋಧನೆ ಮಾಡಲು ವಿದೇಶಿ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯದ ಅವಕಾಶವನ್ನು ದೂಡಿದ್ದು,  ದೊಡ್ಡ ಕುಟುಂಬದ ಹೊರೆ ಹೊರಲು ಏನೆಲ್ಲಾ ಆಟ. ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಎಂ.ಎ ಮಾಡಿದ್ದೇನೆ ಎನ್ನುವ ಅಹಂ ಬಿಸಾಡಿ ಅನುಕಂಪದ ಹುದ್ದೆಗೆ ಕೊನೆಯ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಅರ್ಜಿ ಸಲ್ಲಿಸಿದ್ದು.. ಶಿಕ್ಷಣ ಇಲಾಖೆಯ ಡಯಟ್ ಮಂಡ್ಯದಲ್ಲಿ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ್ದು..
ಅಬ್ಬಾ..!!

ಧುತ್ತನೆ ಬಂದರೆಗುವ ಸಾವು ಏನೆಲ್ಲಾ ಎಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಧಾವಂತಗಳನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿಬಿಡುತ್ತದೆ. ಅದೆಷ್ಟೊ ಯುವಕ-ಯುವತಿಯರ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ‌ ಹೀಗೆ ಆಗಿರುತ್ತದೆ. ಇದೊಂದು ಚಕ್ರ‌ ಅಚಾಮಕ್‌ ಆಗಬಹುದು ಕೂಡ. ಸಂಗಾತಿ ಮತ್ತು ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಹೊರಜಗತ್ತಿನ ಪರಿಚಯ ಮಾಡಿಕೊಡದೆ ಹೋದರೆ ಇಂತಹ ಸಂದರ್ಭವನ್ನು ಮಾತ್ರವಲ್ಲದೆ ಭವಿಷ್ಯವನ್ನೂ ನಿಭಾಯಿಸುವುದು ಕಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ. ನನ್ನ ಸುತ್ತಮುತ್ತಾ ಹೀಗೆ ಆದಾಗ ನನ್ನ ಅಗತ್ಯ ಕಂಡಲ್ಲಿ ನಾನು ಕೂಡಲೆ ಧಾವಿಸುತ್ತೇನೆ ಒಂದಷ್ಟು ಧೈರ್ಯ ತುಂಬಲು. 

ಇದೆಲ್ಲದರ‌ ನಡುವೆ ಅಣ್ಣ ಸತ್ತು ಇಪ್ಪತ್ತಾಯಿತು ಎಂದೆನಿಸುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಇಲ್ಲೆ ಎಲ್ಲೊ ಪಕ್ಕ ನಿಂತು ನನ್ನನ್ನು ನಿರ್ದೇಶಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎನಿಸುತ್ತದೆ. ನನ್ನ ಪ್ರತಿ ಸರಿ ಹೆಜ್ಜೆಯ ಜೊತೆಗಿದ್ದಾರೆ ಹಾಗೂ ಪ್ರತಿ ತಪ್ಪು ಹೆಜ್ಜೆಯಲ್ಲೂ ಎಚ್ಚರಿಸುತ್ತಾರೆ ಅನ್ನಿಸುತ್ತದೆ.

ಕನಸುಗಳು ಸಾಕಷ್ಟಿವೆ. ಕನಸುಗಾರ ನಾನು. ಅನುಷ್ಟಾನಿಸದೆ ಅಲ್ಲೆ ನಿಲ್ಲಲೊಲ್ಲದು ನನ್ನ ಮನಸ್ಸು‌. ಬದುಕುತ್ತೇನೆ, ಅತ್ಯಂತ ಅರ್ಥಪೂರ್ಣವಾಗಿ ನನ್ನ "ಅಣ್ಣನ ನೆನಪಿನಲ್ಲಿ..."

  31.01.2018.                         -ಪ್ರಸನ್ನಕುಮಾರ್ ಕೆರಗೋಡು

ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಯುವ ದಿನ: ಚಿಂತನೆ ಮಾಡಲು ಕಲಿಯೋಣ

ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಯುವ ದಿನ: ಚಿಂತನೆ ಮಾಡಲು ಕಲಿಯೋಣ

 "ಈ ಜಗತ್ತೆನ್ನುವುದು ನಮ್ಮನ್ನು ನಾವು ಗಟ್ಟಿಗೊಳಿಸಲೆಂದೇ ಇರುವ ವ್ಯಾಯಾಮ ಶಾಲೆ"

ಸ್ವಾಮಿ ವಿವೇಕಾನಂದರ ಈ
ಮೇಲಿನ ಒಂದು ಮಾತನ್ನಷ್ಟೆ ಬದುಕಿಗೆ ಉದಾಹರಣೆಯನ್ನಾಗಿ ಪರಿಗಣಿಸಿಬಿಟ್ಟರೆ ಸಾಕು, ಜಗತ್ತು ಏನು ? ನಾನು ಯಾರು ? ನನ್ನ ಬದುಕಿನ ಉದ್ದೇಶ ಏನು ? ನಾನು ಯಾಕೆ, ಹೇಗೆ ಗಟ್ಟಿಗೊಳ್ಳಬೇಕು ? ಅದರಿಂದಾಗುವ ಲಾಭವಾದರೂ ಏನು ? ಎನ್ನುವ ಹಲವು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ ಉತ್ತರ ಸಿಕ್ಕಿಬಿಡುತ್ತದೆ. ಇಂತಹ ನೂರು-ಸಾವಿರ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ಹುಟ್ಟುಹಾಕುವ ವಿವೇಕಾನಂದರ ನುಡಿಗಳು ದಾರಿದೀಪಗಳಾಗುವಲ್ಲಿ ಸಂಶಯ ಕಾಣದು.

೧೯೮೫ ರಿಂದ ಆಚರಿಸಲ್ಪಡುತ್ತಿರುವ
ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಯುವ ದಿನ ಮತ್ತು ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಯುವ ಸಪ್ತಾಹ ಆಚರಣೆ ಮಾಡುತ್ತಿರುವ, ಹಾಗೆಯೇ ಯುವಜನತೆ ಗೊಂದಲದ ತಲ್ಲಣಗಳನ್ನು ಹೊತ್ತು ನಿಂತಿರುವ  ಈ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಇಂತಹ ಅದೆಷ್ಟೋ ಮಾತುಗಳು ಪ್ರಸ್ತುತವಾಗುತ್ತವೆ.

ಯುವಮನಸ್ಸುಗಳ ಸ್ಪೂರ್ತಿಯ ಸಾಕ್ಷಿ ಮತ್ತು ಸಂಕೇತವಾಗಿರುವ ವಿವೇಕಾನಂದರ ಜನ್ಮದಿನದಂದು ಪ್ರಾಯಶಃ ಎಲ್ಲ ಭಾರತೀಯ  ಯುವಮನಸ್ಸುಗಳು ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ವ್ಯಾಯಾಮದ ಕಸರತ್ತನ್ನು ಮಾಡಲೆಬೇಕಾಗಿದೆ.

ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಸಧ್ಯದ ಯುವಕ-ಯುವತಿಯರು ಮಾಡಬೇಕಾದ್ದು ಏನು ಎನ್ನುವ ಪ್ರಶ್ನೆ ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಕಾಡುವುದು ಸಹಜ. ಅದೆಷ್ಟೊ ಮಂದಿ ದೇಶಕಟ್ಟುವ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಪಾತ್ರ ಏನು ಎನ್ನುವ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಉತ್ತರ ಹುಡುಕುವಲ್ಲೆ ಯೌವ್ವನ ದಾಟಿಬಿಟ್ಟಿರುತ್ತಾರೆ.

ಸಧ್ಯ ಯುವಕರ ಆದ್ಯತೆಗಳನ್ನು ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿ ಗಮನಿಸುತ್ತಿರುವ ಹಿರಿಯರು ಅವರನ್ನು ಗುಮಾನಿಯಿಂದಲೆ ನೋಡುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಈ ತರಹದ ಅದೆಷ್ಟೊ ಅನುಭವಗಳು ನನಗೂ ಆಗಿವೆ. ಕೆಲವು ಹಿರಿಯರ ಪ್ರಕಾರ ಯುವಜನತೆ ಬೇಜವಾಬ್ದಾರರು ಮತ್ತು ದೇಶ ಕಟ್ಟುವ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಇವರಿಗೆ ಆಸಕ್ತಿಯಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದೇ ಆಗಿದೆ.
ಆದರೆ ವಿಷಯ ಇದಾವುದೂ ಅಲ್ಲ. ಅಥವಾ ಅದು ಇದ್ದರೂ ಹಿರಿಯರು ಅಂದುಕೊಂಡಿರುವಷ್ಟು ಗಂಭೀರವೂ ಆಗಿಲ್ಲ.
ಒಂದಂತೂ ಕೊರತೆಯಿದೆ ಇವರಲ್ಲಿ. ಅದು ಆಲೋಚನಾ ಶಕ್ತಿಯ ಕೊರತೆ.  ಅದೆಷ್ಟೊ ಯುವ ಪ್ರೇರಣಾ ಶಿಬಿರಗಳಲ್ಲಿ ಇವರೊಡನೆ ಸಂವಾದಿಸುವಾಗ ಇದು ತಿಳಿದುಬರುತ್ತದೆ. ಬುದ್ಧನ ಮತ್ತು ಹಲವು ದಾರ್ಶನಿಕರ ಪ್ರಕಾರ ಮನುಷ್ಯನ ಭವಿಷ್ಯದ ಎಲ್ಲ ಅಂಶಗಳೂ ಅವನ ಆಲೋಚನೆಯ ಮೇಲೆಯೇ ನಿಂತಿದೆ. ಅಂದಮೇಲೆ ಆಲೋಚನೆ ಯಾವುದೆ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಏಳಿಗೆಗೆ ಬಹುಮುಖ್ಯ ಅಂಶ ಎನ್ನುವುದು ತಿಳಿಯುತ್ತದೆ. ಇದರ ನಂತರ ಏಕಾಗ್ರತೆ, ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ಮನಸ್ಸು, ಕಾರ್ಯಪ್ರವೃತ್ತತೆ ತತ್ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಉಂಟಾಗುತ್ತವೆ.

ವಿವೇಕಾನಂದರು ಒಮ್ಮೆ ಹೀಗೆ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ.
"ನೀವು ಯಾವುದೇ ಕೆಲಸವನ್ನು ಮಾಡುವಾಗಲೂ ನಿಮ್ಮ ಮನಸ್ಸು ಹೃದಯ, ನಿಮ್ಮ ಸರ್ವಸ್ವವನ್ನೂ ಆ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಕೊಡಿ. ನಾನೊಮ್ಮೆ ಒಬ್ಬ ಸಾಧು ಮಹಾತ್ಮನನ್ನು ನೋಡಿದ್ದೆ. ಆತ ಪೂಜೆ, ಧ್ಯಾನಗಳನ್ನು ಎಷ್ಟು ಏಕಾಗ್ರತೆ ಶ್ರದ್ಧೆಗಳಿಂದ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದನೋ ಅಷ್ಟೇ ಸಾವಧಾನದಿಂದ ತನ್ನ ಆಡುಗೆ ಮಾಡುವ ಹಿತ್ತಾಳೆ ಪಾತ್ರೆಗಳನ್ನು ಫಳ ಫಳನೆಹೊಳೆಯುವ ಚಿನ್ನದಂತೆ ತೊಳೆದಿಡುತ್ತಿದ್ದನು"

ಎಲ್ಲವೂ ಮನಸ್ಸು ಮತ್ತು ಅದು ಆಲೋಚಿಸುವ ವಿಷಯದ ಮೇಲೆ ಅವಲಂಭಿತವಾಗಿದೆ ಎಂದ ಮೇಲೆ ಯುವಜನರು ಯೋಚಿಸುವುದನ್ನು ಕಲಿತು ರೂಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಿದೆ. ಮತ್ತು ಹೆತ್ತವರು, ಶಾಲಾಕಾಲೇಜುಗಳು, ಶಿಕ್ಣಕರು ಮತ್ತು ಹಿರಿಯರು ಇದನ್ನೇ ಬೋದಿಸಬೇಕಿದೆ.

ಈ ಅಲೋಚನೆ ಅಥವಾ ಚಿಂತನೆ ಯುವಜನರಲ್ಲಿ ಕನಸುಗಳನ್ನು ಹುಟ್ಟುಹಾಕುತ್ತದೆ. ಅದು ಭವಿಷ್ಯದ ಯೋಜನೆ ರೂಪಿಸಿ ಅಗತ್ಯವಿರುವ ಏಕಾಗ್ರತೆಯನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡಿ ಕಾರ್ಯಪ್ರವೃತ್ತರಾಗಲು ಪ್ರೇರೇಪಿಸುತ್ತದೆ. ಅದು ಸ್ವನಿರ್ಮಾಣದ ಬುನಾದಿ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಕುಟುಂಬ- ತನ್ನವರು ಎಂದು‌ ಮುಂದುವರೆದು ನಂತರ ಸಮಾಜ ಆ ಮೂಲಕ ವಿವೇಕಾನಂದರು ಕನಸಿದ ರಾಷ್ಟ್ರ ನಿರ್ಮಾಣದ ಬಹುದೊಡ್ಡ ಕಾರ್ಯದಲ್ಲಿ ನಿರತರಾಗುವೆಡೆ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಕೇಂದ್ರೀಕರಿಸುತ್ತದೆ. ಪ್ರಸ್ತುತದ ಯುವಜನತೆಯಲ್ಲಿ ಹಾಗಾಗುವ ಕಾರ್ಯ ಬಹಳ ಕಠಿಣ ಎನಿಸದರೂ ಕಷ್ಟವೇನಾಗಲಾರದು.

ಕೊನಗೂ ನನಗೆ ನೆನಪಾಗುವುದು ವಿವೇಕಾನಂದರ ಸ್ಫೂರ್ತಿಯ ಈ ಮಾತೆ
"ಎದ್ದೇಳಿ, ಚಿಂತಿಸಿ, ಕಾರ್ಯೋನ್ಮುಕರಾಗಿ, ಈ ಬದುಕಾದರು ಎಷ್ಟು ದಿನ, ಮಾನವರಾಗಿ ಹುಟ್ಟಿದಮೇಲೆ ಏನಾದರು ಸಾಧಿಸಿ"

ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಯುವದಿನದ ಶುಭಾಶಯಗಳೊಂದಿಗೆ....

                                                -ಪ್ರಸನ್ನಕುಮಾರ್ ಕೆರಗೋಡು