"ನಾನೆಂಬ ಸೋಮಾರಿ"

ನಾನೆಂಬ ಸೋಮಾರಿ

ಅದ್ಯಾಕೋ...ನನಗೆ ಬರವಣಿಗೆ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯು ಆಗಿ ಬರುವುದೆ ಇಲ್ಲ. ಶುದ್ದ ಸೋಮಾರಿ‌ ನಾನು ಈ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ. ಅದೆಷ್ಟೊ ಬಾರಿ ಅಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ, ಕುಳಿತು ಬರೆಯುವ ತಾಳ್ಮೆ ತಂದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು, ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಮೂಡುವ ಅವೆಷ್ಟೋ ಅಲೋಚನೆಗಳಿಗೆ ಅಕ್ಷರಗಳ ರೆಕ್ಕೆ ಕಟ್ಟಬೇಕು, ರೆಕ್ಕೆ ಬಡಿಯುತ್ತಾ ಅವು ದೂರ ಹಾರಿ ಹೋಗಿ ದೂರದೂರದ ಮನಸ್ಸುಗಳಿಗೆ ನನ್ನೊಳಗಿನ ಭಾವದ ತಂಗಾಳಿ ಬೀಸಬೇಕು ಎಂದು. ಅದೆಂಥಾ ಘನ ಮೈಗಳ್ಳತನ ನನ್ನದು ಎಂದು ಸಾಕಷ್ಟು ಬಾರಿ ಹಳಿದುಕೊಂಡಿದ್ದು, ಬೇಸರಪಟ್ಟುಕೊಂಡದ್ದು ಮತ್ತು ಶಪಿಸಿಕೊಂಡದ್ದೂ ಇದೆ. 

ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಬರವಣಿಗೆ ವ್ಯರ್ಥವಲ್ಲವೆ ಎಂದೂ ಅನಿಸಿದ್ದಿದೆ. ಅದರಿಂದ ಭೌತಿಕವಾಗಿ ಏನೂ ಆಗುವುದಿಲ್ಲವಲ್ಲ, ಯಾರಲ್ಲೂ ಗಣನೀಯ ಬದಲಾವಣೆ ತರಲಾರದಲ್ಲ, ಹಸಿವುಗಳ ಹೊಟ್ಟೆ ತುಂಬಿಸಲಾರದಲ್ಲ...ಹೀಗೆ ಏನೇನೊ. ಅವೆಲ್ಲಾ ನನ್ನ ಹುಂಬ ಅನಿಸಿಕೆಗಳು ಎನ್ನುವುದೂ ನನಗೆ ತಿಳಿದಿದೆ. "ಖಡ್ಗವಾಗಲಿ ಕಾವ್ಯ, ಜನರ ನೋವಿಗೆ ಮಿಡಿವ ಪ್ರಾಣ ಮಿತ್ರ" ಎನ್ನುವ ಕನ್ನಡ ಬಂಡಾಯ ಸಾಹಿತ್ಯದ ಆಶಯ ನುಡಿಯಂತೆ ಬರೆಯುವುದೆ ಆದರೆ ಹೀಗಿರಬೇಕು ಎನ್ನುವುದು ನನ್ನ ಆಲೋಚನೆ.

ಅಂಕಣ ಬರೆಯಲು ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಬಂದ ಪತ್ರಿಕೆಯೊಂದರ ಆಹ್ವಾನಕ್ಕೆ ನಾನು ಕೊಟ್ಟ ಕಾರಣ ಮೂರ್ಖತನದ್ದಾಗಿತ್ತು. ಕ್ರಿಯಾದ ಕೆಲಸಗಳಿಗೆ ಅಡೆತಡೆಯಾದೀತು ಎಂದು. ಮನಸ್ಸು ಹಾಗೆ Self Defence ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ ಸರಿಯಾದ ಕಾರಣ ಇಲ್ಲದಿದ್ದಾಗ. ಕ್ರಿಯಾ ಕೆಲಸವನ್ನು "ಕ್ರಿಯಾ"ದ ಹುಡುಗರು ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ ಅವರೆ ಅದರ ನಿಜವಾದ ವಾರಸುದಾರರು. ನಾನು ಒಂದಷ್ಟು ಯೋಜನೆಗಳನ್ನು ರೂಪಿಸಿಕೊಡುತ್ತೇನೆ ಅಷ್ಟೆ. ಒಟ್ಟಾರೆಯಾಗಿ ನನ್ನವಳು ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸುವ ಹಾಗೆ‌ ನಾನೊಬ್ಬ "ಪರಮ ಸೋಮಾರಿ", ಈ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ.

ಈ ಬ್ಲಾಗಿನಲ್ಲಿ ಬರೆಯುವ ಅದೆಷ್ಟೊಂದೊ ವಿಚಾರಗಳಿದ್ದವು ಕಳೆದ ಕೆಲವು ವಾರಗಳಲ್ಲಿ. ಯುವಕರೊಟ್ಟಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಸಂವಾದಿಸುತ್ತಿದ್ದ ನಾನು ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಪ್ರೌಢಶಾಲಾ ಮಕ್ಕಳು, ಉದ್ಯೋಗಸ್ಥ ಪುರುಷ ಮತ್ತು ಮಹಿಳೆಯರು, ಗೃಹಿಣಿಯರು, ಶಿಕ್ಷಣ ಸಂಸ್ಥೆಗಳ ಅಧ್ಯಾಪಕರು, ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯಗಳ ಪ್ರಾಧ್ಯಾಪಕರು, ವಿಕಲಚೇತನರು,  ಜನಪದ ಕಲಿಯಲು ಬರುವ ಸೃಜನಶೀಲ ಕಲಾಸಕ್ತರು ಹೀಗೆ ಹಲವು ಸ್ಥರದ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳೊಡನೆ ಸಂವಾದಿಸಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದೆ. ನಿಜ, ಅದ್ಬುತ ಜಗತ್ತು ಇವರದೆಲ್ಲ. 

ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ಸಂತೋಷಗಳನ್ನು ಭಾರಿಯಾಗಿ ಎಂಜಾಯ್ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಹಾಗೆ ಕ್ಷುಲ್ಲಕ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಗೂ ಕುಸಿದೇ ಹೋಗುತ್ತಾರೆ. ಮತ್ತು ಹುಡುಕಿದರೆ ಅಲ್ಲಿ ನೋವುಗಳಿವೆ, ನಿರಾಶೆಗಳಿವೆ, ಹತಾಶೆಗಳಿವೆ, ಸಿಟ್ಟು -ಸೆಡವುಗಳಿವೆ, ಕಷ್ಟದ ಕೋಟಲೆಗಳಿವೆ. ಆದರೆ ಅವಷ್ಟೂ ಒಡಲುಗಳಲ್ಲಿ ಇವೆಲ್ಲವನ್ನು ಸುಟ್ಟುಬಿಡುವ ಅಗ್ನಿಯುಂಡೆಗಳೂ ಇವೆ. ಸುಟ್ಟ ನಂತರದಲ್ಲಿ ಸ್ನೇಹದ, ಪ್ರೀತಿಯ, ನಲಿವಿನ ತಂಗಾಳಿ ಸೃಷ್ಟಿಸುವ ಭಾವುಕ ಮನಸ್ಸುಗಳೂ ಇವೆ.
ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿದೆ. ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಪರಿಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಯಾರೂ ಕೆಟ್ಟವರಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಒಳ್ಳೆಯವರೂ ಇಲ್ಲ. ಹಾಗೆಯೆ ಇಲ್ಲಿ ಯಾರೂ ಸುಖಿಗಳೂ ಇಲ್ಲ, ಯಾರೂ ದುಃಖಿತರೂ ಇಲ್ಲ.
ಈ ಎರಡರ ನಡುವೆ ಸಿಕ್ಕಿಕೊಂಡು ಒದ್ದಾಡುತ್ತಿರುವವರು‌ ಮಾತ್ರ ಇದ್ದಾರೆ. ಅವುಗಳಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಹೆಣಗಾಡುತ್ತಿರುವವರು ಮಾತ್ರವೆ ಇದ್ದಾರೆ.

ಬ್ರೆಜಿಲ್ ಕಾದಂಬರಿಕಾರ ಪಾಲ್ ಕೊಯೆಲ್ಹೊ ಹೀಗೊಂದು ಅರ್ಥ ಬರುವ ಹಾಗೆ ಹೇಳುತ್ತಾನೆ. "ಜಗತ್ತಿನ ಆತ್ಮದೊಳಗೆ ಹೊಕ್ಕ ನಿನಗೆ ಅಂತಿಮವಾಗಿ ನಿನ್ನ ಆತ್ಮವೇ ಸಿಗುತ್ತದೆ" ಹೌದು, ಅವರೊಡನೆ ಬೆರೆಯುತ್ತಾ,, ಅವರೊಳಗೆ ಇಳಿಯುತ್ತಾ,, ಅವರನ್ನು ಅರ್ಥೈಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಇರುವ ಹಾಗೆಲ್ಲ ನನ್ನೊಡನೆ ನಾನೆ ಹೆಚ್ಚೆಚ್ಚು ಬೆರೆತ ಹಾಗೆ, ನನ್ನೊಳಗೆ ನಾನೆ ಹೆಚ್ಚೆಚ್ಚು ಇಳಿದ ಹಾಗೆ ಮತ್ತು ನನ್ನನ್ನು‌ ನಾನೆ ಹೆಚ್ಚೆಚ್ಚು ಅರ್ಥೈಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಎಂಬ ಭಾವ ಮೂಡುತ್ತಿದೆ. ಒಟ್ಟಾರೆ ಮನುಷ್ಯನೊಡನಿನ ಒಡನಾಟ ದಿನನಿತ್ಯವೂ ಹೊಸ ಲೋಕವೊಂದರ ಜೊತೆಗಿನ ಒಡನಾಟ.

ದಿನದ ಅಷ್ಟೂ ಹೊತ್ತು‌ ಬಿಡುವಿಲ್ಲದೆ ಏನನ್ನಾದರೂ ಮಾಡುತ್ತಾ ಇದ್ದರೂ ಇನ್ನೂ ಸಮಯ ಉಳಿದಿರುತ್ತದೆ. ಅದು ಸಮರ್ಪಕವಾಗಿ ಬಳಕೆಯಾಗದಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ಕಾರಣದಿಂದ ಏನಾದರೂ ಬರೆಯುವ ಎಂದರೆ ಮನಸ್ಸು ಏನೇನೊ‌ ಸಬೂಬುಗಳನ್ನು ತಂದು ಮುಂದಿಡುತ್ತದೆ. "ನಿನ್ನ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ಈ ಜಗತ್ತು ಬಹಳ ಬೇಗ ಮರೆಯುತ್ತದೆ. ಆದರೆ, ಏನಾದರು ಬರಿ, ಅದು ಉಳಿಯುತ್ತದೆ " ಅಂಥಲೂ ಅನಿಸುತ್ತದೆ. ನೋಡುವಾ ಮುಂದೆ.

ಅಭಿಪ್ರಾಯ ತಿಳಿಸಿ ಗೆಳೆಯರೆ.

ನಿಮ್ಮವ
-ಪ್ರಸನ್ನಕುಮಾರ್ ಕೆರಗೋಡು